بررسي فرديت«در اشعار عشقي و ايرج ميرزا و ملك الشعرا بهار »

در اين مقاله، جهان بيني نو كه، ابواب آشنايي با آن مقارن عهد مشروطه آغاز شد و همچنين زير بناهاي فكري آن؛ يعني، عقل گرايي و فرديت ، محور پژوهش قرار گرفته و نيز تاثير آن افكار، در اشعار سه تن از فحول شاعران مشروطه، بررسي شده است. فردگرايي از فروع جهان بيني نو در عصر مشروطه است و از مشروطه به بعد به اشكال مختلف بر نظم ونثر تاثير نهاده است و از اين جهت شايسته ي توجه بيشتر است. اين مقاله بر آنست، سير تدريجي آشنايي متفكرين ايران با اصول جهان بيني نو و ميزان تاثير آن را بر شاعران مورد نظر بررسي كند. در نهايت امكان مقايسه ي اين شاعران، از اين منظر فراهم شده و مظاهر فرديت ، در اشعار شاعران مذكور، تشان داده شده و تحليل گرديده است. نتيجه آنست كه اشعار بهار، از منظر فرديت، كمترين تاثير را پذيرفته و اشعارايرج، از اين نظر در ميانه ي بهار و ميرزاده ي عشقي است و شعر ميرزاده ي عشقي بيشترين تجليگاه فرديت است و از اين نظر پيشرو است.