بلاغت نوين در داستان هاي بيژن نجدي

ادبيات معاصر ايران از اسلوب ها و ساختارهاي متداول بلاغت سنتي فاصله گرفته است. نويسندگان و شاعران معاصر ضمن توجه به مضامين و موضوعات جديد، شگردهاي نويني در حوزۀ صورخيال به طور خاص و بلاغت به طور عام بكار مي گيرند كه شايسته تأمل و بررسي است. نويسندۀ اين مقاله كوشيده-است، دو نمود شاخص فاصله گيري بلاغي بيژن نجدي را از اسلوب هاي بلاغت سنتي توضيح دهد. بدين منظور، پس از معرفي مختصر اين داستان نويس، مباني تأثيرگذار و مولد فاصله گيري او از بلاغت سنتي تعريف و تفسير شده اند. سپس دو نمود فاصله گيري نجدي از بلاغت سنتي ارائه شده است. اين دو نمود، «تجسم بخشي و تشخيص» و «تشبيه نامتعارف» است. شواهد اين فاصله گيري ها در آثار او نشان داده شده است. در اين بخش هركدام از شواهد فاصله گيري مربوط به دو بخش كه از متن داستان ها به طور جداگانه بررسي شده اند. به نظر نويسنده، گرايش خودآگاه يا ناخودآگاه به پست مدرنيسم و زيبايي-شناسي جديد عامل اصلي فاصله گيري بيژن نجدي از بلاغت و زيبايي شناسي سنتي و كاربرد شگردهاي بلاغي جديد در آثار اوست.