تبيين مرگ و جايگاه آن در عرفان اسلامي

تندباد ناگهاني مرگ، چراغ فروزان زندگي انسان را خاموش مي كند و روح وي را همواره تحت فشار و اندوه عميق قرار داده و مرعوب خوف و هراس شديد خود ساخته است. توجّه به مرگ و ياد مرگ به عنوان عاملي اساسي در بي اعتبار ساختن كام طلبي دنيوي نزد متصوّفه و روي گرداني آنها از تمتّعات مادي نقش مهمّي ايفا مي‌كرد. ليكن رويكرد مؤمنان حقيقي و عارفان واصل و سكري مشرب، در اين زمينه با ساير افراد متفاوت بوده و مفهوم و معيار ديگري براي مرگ قائل هستند و نه تنها از آن هراسي به دل راه نمي دهند بلكه با ديد مثبت و عاشقانه بدان مي نگرند. به عقيدة ايشان، نهايت آرزو و مقصود روح انساني اين است كه به پروردگار خود برسد و مرگ، انتقال از عالمي به عالم ديگر و روزنه اي به سمت نور است و نردبان عارف در ورود به عوالم برتر و حيات حقيقي تلقي مي شود. در اين مجال برآنيم با روش تحليلي توصيفي، به تبيين رويكرد متفاوت عارفان مسلمان نسبت به مرگ و علل عمدة حب مرگ نزد بسياري از ايشان بپردازيم.