استوارسازي تابع عضويت فازي فاصله مبنا براي ماشين بردار پشتيبان

ماشين بردار پشتيبان يكي از الگوريتم هاي موفق در زمينه طبقه بندي است كه به دليل داشتن ويژگي هاي منحصر به فرد، استفاده از آن گسترش چشم گيري داشته است. در عين حال كارايي اين روش تحت تأثير مشاهدات دور افتاده قرار گرفته و دچار تنزل مي شود. در اين مقاله با استفاده از مفهوم فازي، به وسيله تعريف يك ”تابع عضويت“ به مقابله با تأثير سوء وجود اين گونه مشاهدات پرداخته شده است. ساختار تابع عضويت بكار رفته بر مبناي معيار ”فاصله ي“ نقاط تا مركز كلاس مربوطه بنا نهاده شده است. غالباً مركز هر كلاس با استفاده از ميانگين حسابي محاسبه مي شود كه متأسفانه، تأثير پذيري آن نسبت به وجود مشاهدات دورافتاده به اثبات رسيده است. بنابراين، با تكيه بر روش هاي آمار استوار، مانند برآوردگر ”مينيمم دترمينان كوواريانس “به استوارسازي تابع عضويت فازي مي پردازيم. به كارگيري همزمان دو روش ”فازي سازي“ و ”استوارسازي“ باعث افزايش دقت و قدرت تعميم پذيري ماشين بردار پشتيبان مي شود كه اين امر با استفاده از داده هاي شبيه سازي شده و واقعي مورد آزمايش و تأييد قرار گرفت.