تحليل مفهوم تاب آوري سازماني، مولفه ها و شاخص هاي آن در مديريت بحران

قرن 21 به عنوان قرن ريسك و خطر توصيف شده است. افزايش پيچيدگي سيستم هاي اقتصادي، اجتماعي و تكنولوژي باعث شده كه بحران ها، عدم قطعيت و ريسك بخش جدايي ناپذير در مديريت سازمان هاي امروزي باشد بطوريكه سازمان ها با رشد متناوب عوامل مولد ريسك مواجه هستند. فعاليت سازمان ها در محيط فعلي بايد به گونه اي باشد كه كسب نتايج اقتصادي، محيطي و اجتماعي با حفظ طول عمر كارايي سازمان همراه باشد. مفهوم تاب آوري در تحقيقات مديريتي به عنوان يك پاسخ و راهكار عملياتي براي خطر كاهش طول عمر سازمان ها به كار مي رود و امروزه تاب آوري به طور گسترده در ادبيات مديريتي مورد تحقيق قرار مي گيرد اما علي رغم گذشت بيش از سه دهه از تحقيقات اوليه در مورد تاب آوري، هنوز اين مفهوم فاقد درك فراگير در حوزه هاي مختلف علمي از جمله مطالعات سازماني است. در مديريت كلاس جهاني به عنوان يك فلسفه جديد مديريتي، سازمان ها براي حفظ بقاي خود در دنياي رقابتي امروز نياز به آشنايي با علوم روز را دارند بنابراين اين تحقيق سعي كرده با يك مطالعه مروري از منابع كتابخانه اي و اينترنتي مختلف و از ميان مقالات مرتبط و معتبر، در رابطه با تاب آوري، تعاريف، مفاهيم، ابعاد و شاخص هاي تاب آوري سازماني را استخراج كند تا راهكاري براي توسعه فهم و درك تاب آوري در ادبيات سازمان هاي ايران ارائه نمايد.