تاثير اسپري ريل در ايجاد ليفت و افزايش سرعت شناورهاي تندرو

بازدهي ديناميكي حركات شناورهاي تندرو از موضوعات پر اهميت در سالهاي اخير بوده است. مشخصات ديناميكي بخصوص در شناورهاي تندرو نظامي و مسافربري در چرخه طراحي شناورها، جاي مخصوص به خود را يافته است. در طول قرن گذشته تحقيقات بسياري بر روي شناورهاي تندرو از نوع پروازي در آب آرام و امواج بصورت تئوري و تجربي انجام گرفته است. اكثر كارهايي كه در اين زمينه انجام گرفته است، مربوط به آب آرام مي باشد. يكي از عوامل بسيار مهم و موثر در بازدهي ديناميكي شناورهاي تندرو ، بحث كاربرد سيستم پيشرفته اسپري ريل‌ها در آن‌ها مي‌باشد. امروزه اسپري ريل‌ها به طور گسترده و در اشكال هندسي مختلف و بهينه شده حاصل از كارهاي تجربي و تئوري، به كار گرفته مي شوند . در روش تخميني مقاومت شناورهاي پلنينگ كه در اكتبر 1964 توسط ساويتسكي منتشر شده است وتاكنون نيز مورد استفاده مي¬باشد، تنها به بررسي مولفه‌هاي نيروي مقاومت لزجي و فشاري پرداخته است. اين نيروها به سطح كف بدنه پلنينگ، آن هم بعد از خط سكون وارد مي¬شوند. بنابراين لازم است مؤلفه¬هاي ديگر مقاومت را كه سبب بروز خطا در روش ساويتسكي مي¬شوند نيز بررسي نمود. يكي از مهم¬ترين اين مؤلفه¬ها، نيروي مقاومت ناشي از اسپري است كه در جلوي خط سكون اتفاق مي¬افتد. اين درحالي است كه در روش مذكور اين مولفه به حساب نيامده است. البته در مطالعات قبلي ارائه شده توسط ساويتسكي اشاراتي راجع به اين موضوع شده است، همچنين در تحقيقات ساويتسكي-راس (1952) و ساويتسكي- نيدينگر (1954) نيز در مورد مولفه نيروي مقاومت اسپري اشاراتي شده است. [2]