بررسي قابليت هواپيماي بدون سرنشين (UAV) در جست و جو و امداد و نجات دريايي

دريا محيط بيرحمي است كه طي يك حادثه ساده، جان بسياري از مردم را مي‌گيرد. همه ساله هزاران سانحه و تصادف دريايي رخ مي‌دهد كه باعث به وجود آمدن جراحت‌ها، تلفات جاني و خسارت‌هاي مالي بي‌شماري مي‌شوند. به منظور كاهش اين وقايع بايد به نيروي انساني و آموزش، قوانين و مقررات ملي و بين‌المللي و نحوه اجراي آنها، شناور و تجهيزات بر روي آن، تأسيسات بندري و همچنين امكانات تجسس و نجات دريايي توجه بيشتري شود. وقوع سانحه دريايي اجتناب ناپذير است. براي هر كشتي در حال حركت ريسك وقوع سانحه وجود دارد. مسئله وقوع سانحه دريايي براي هر كشوري وجود دارد. تنها تفاوت آن است كه شانس وقوع سانحه از يك كشور به كشور ديگر متفاوت است. هيچ اقدام پيش‌گيرانه و يا آمادگي قبلي باعث حذف سوانح و تصادفات به طور كامل نمي‌شود ولي مي‌توان با استفاده از تجهيزات و فناوري‌هاي نوين درصد تلفات انساني را در اين گونه حوادث به شدت كاهش داد. بر اساس مدل توصيه شده در سوانح دريايي (مدل شل ارتباط مستقيم عامل زنده با تجهيزات) جمع‌آوري اطلاعات سانحه و يا واقعه مي‌تواند نقش حياتي در ادامه ماموريت امداد و نجات داشته باشد در اين راستا استفاده از قابليت‌هاي پرنده‌هاي بدون سرنشين امكان رصد و شناسايي و برآورد ميزان خسارات در بحران‌ها به مديريت ارائه مي‌نمايد، از همه مهمتر بهره‌گيري از قابليت‌هاي پرنده‌هاي بدون سرنشين مي‌تواند به عنوان بازوي توانمند كمك رسانان و نيروهاي امدادي در بحران‌ها نقش موثري ايفاء نمايند. در اين مقاله سعي شده است توانمندي پرنده‌هاي بدون سرنشين در ماموريت‌هاي امداد و نجات دريايي بيان شود .استفاده از هلي‌كوپترها در طي فرايند امداد و نجات دريايي سابقه طولاني دارد ولي امروزه با پيشرفت تكنولوژي‌ها پهپادها و با توجه به قابليت بيشتر پرنده‌هاي بدون سرنشين(چابكي، سرعت و هزينه بسيار پايين) اين وسايل به عنوان يكي از ابزارهاي كسب اطلاعات و رصد مراكز بحران مطرح هستند. در اين مقاله به قابليت‌ها، توانمندي‌ها و الزامات پرنده‌هاي بدون سرنشين در طي عمليات امداد و نجات دريايي پرداخته مي‌شود.