تأثير تعاملات اجتماعي در ارتقاء فضا به مكان در مجتمع هاي مسكوني

از آنجايي كه توجه بيش از حد به عملكرد در ديدگاه مدرن بسياري از وجوه ادراكي فضاهاي معماري را در ارتباط با مخاطب كمرنگ كرده است، خلا معنا بيش از پيش در جوامع امروز خودنمايي مي كند. از عوامل موثر در كيفيت معنايي فضاي معماري، مي توان به حس مكان اشاره كرد كه فقدان آن درحال حاضر، از بارزترين مشكلات شهرسازي معاصر است. يكي از مهم ترين فضاهاي شهري كه با مساله بحران مكان روبروست، سكونتگاه‌هاي انساني است. حس مكان موجب ايجاد حس رضايتمندي در استفاده كننده شده و با يادآوري فرهنگ يا تاريخ يك اجتماع و يا تجارب ذهني گذشته فرد، بر مفهوم هويت تأكيد كرده و كيفيت فضاي ساخته شده را براي مخاطب ارتقاء مي بخشد. بنابراين با ارتقاء حس مكان ،مي توان شاهد سلامت روان افراد ،حفاظت تجهيزات و تسهيلات محيط و افزايش مشاركت و درنهايت شاهد توسعه محيط و پايداري آن بود. يكي از عوامل تأثير گذار در حس مكان، فعاليت ها و تعاملات بين انسان- مكان و انسان- انسان در آن مكان است، بنابراين، اين پژوهش در پي يافتن راهكارهايي است تا با ايجاد محيط هايي كه به بروز اين تعاملات در مجتمع هاي مسكوني منجر مي شود، حس مكان را ارتقاء بخشد.