معيارهاي طراحي محله پايدار با تاكيد بر ارزش‌هاي زيست محيطي

كاربرد مفاهيم پايداري و اهداف توسعه پايدار در جهت كاهش اتلاف انرژي و آلودگي محيط زيست در معماري، منجر به پيدايش مبحثي به نام «معماري پايدار» گرديده و طي دهه‌هاي اخير توسعه پايدار به طور فزاينده‌اي به يك عنصر مهم در برنامه‌ريزي مناطق شهري تبديل شده است. اگر چه محور توجه آن بيشتر به شهرهاست و توسعه محله به دلايلي كمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ با اين حال شهرها را نمي‌توان پايدار در نظر گرفت اگر قطعات آن‌ها (مؤلفه‌هايي مانند محله) فاقد معيار پايداري باشد. معيارهاي پايداري محلات آينه‌اي براي تجزيه و تحليل پايداري شهرها براي سطوح بالاتر هستند كه شامل جنبه‌هاي اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي است. با توجه به گستردگي مطالب مربوط به پايداري، در اين نوشتار صرفاً مطالعات مربوط به محلات شهري و روش‌هاي ايجاد پايداري زيست محيطي در محلات با استفاده از روش تحليل محتوا مورد بررسي قرار مي‌گيرد و به عنوان نتيجه‌گيري به اصولي براي طراحي پايدار دست خواهيم يافت كه عدم رعايت آنها در طراحي محلات نيل به پايداري را مخدوش مي‌سازد كه شامل: طراحي فضاهاي سبز محله؛ تعيين تراكم با توجه به اقليم محل؛ طراحي بافت و ساختمان‌ها با توجه به اقليم محدوده (انرژي خورشيد و باد) كه اين روش كمترين ميزان هدر رفت انرژي را دارد؛ اولويت دادن به دسترسي پياده در محله كه با حمل و نقل عمومي كارآمد امكان‌پذير مي‌باشد.