پياده مداري در جهت افزايش كيفيت زندگي و سرزندگي در فضاي شهري (نمونه موردي خيابان احمد آباد مشهد)

معابر شهري از عناصر اصلي در فضاهاي شهري گذشته به شمار ميرفتند كه از قابليت پياده مداري بالايي برخوردار بوده اند.اما به دنبال انقلاب صنعتي و سلطه اتومبيل در شهر ها موضوع عابر پياده به فراموشي سپرده شد. در سالهاي اخير با توجه به رشد سريع و روز افزون وسعت شهرها و حومه آنها استفاده از اتومبيل بر زندگي شهر نشيني سايه افكنده و فضاي شهري را دستخوش تغيير نموده است.به طوري كه امكان تردد آسان و ايمن پياده را از كودكان،سالمندان و افرادي كه فاقد وسيله نقليه شخصي بوده سلب نموده است. با توجه به مشكلات پيچيده افراد وجود و تحقق مسير پياده كه بيشترين سطح تعاملات اجتماعي را در مجموعه فضاهاي شهري دارا است،لازم دانسته تا به هدف اين پژوهش كه رسيدن به راهكارهايي اجرايي براي افزايش كيفيت زندگي و كيفيت فضاهاي عمومي شهري با اولويت به حركت عابر پياده و افزايش حضور افراد در فضا هاي شهري و فضاي مناسب زندگي با كيفيت بالا جهت افزايش پياده مداري برسد. خيابان احمد آباد مشهد به عنوان يكي از مراكز خريد مطرح در سطح شهر مشهد توجه به اين مهم را برانگيخته است،در اين راستا با استفاده از روش توصيفي-تحليل به معرفي و ارزيابي معيار هاي پياده مداري پرداخته شده و در جمع آوري و تحليل اطلاعات از روش كتابخانه اي،پرسشنامه،مشاهده ميداني كمك گرفته شده است.و در نهايت راهكار ها و پيشنهاداتي براي تامين نيازهاي پياده به منظور بالا بردن كيفيت زندگي و ترويج پياده گرايي مطرح گرديده است.