طراحي مجتمع هاي مسكوني با تاكيد بر معماري پايدار

مسكن يكي از اساسي ترين نيازهاي زندگي انسان است و به عنوان كوچك ترين عنصر تشكيل دهنده سكونتگاه ها و بوجود آورنده يكي از پديده هاي اجتماعي به شمار مي رود. مسكن براي انسان از چنان اهميتي برخوردار است كه مي توان آن را مركز دنياي فرد نام گذازي كرد بنابراين خانه بايد بتواند در فضاي و جلوه ي دروني خود توقع مركز دنياي فرد بودن را برآورده سازد.آسايش در مسكن بيشترين تاثير را در روحيه فرد دارد. لزوم توجه به مسكن و برنامه ريزي آن در راستاي توسعه پايدار شهري در چهارچوب برنامه ريزي هاي ملي، منطقه اي و شهري، بيش از پيش احساس مي شود تا بهره گيري از دانش و تكنيك هاي برنامه ريزي، مشكلات شهروندان را برطرف كرده و در نتيجه، محصولي آرام و سرسبز، همراه با امنيت و آسايش و رفاه براي آنان فراهم شود. معماري سنتي ايران چه در بخش مسكوني و چه در بخش غير مسكوني و تلفيق اين دو در سطح وسيع تري به نام شهر، داراي ويژگي هاي منحصر به فردي است كه ضمن توجه به مسائل زيبا شناختي و حفظ محيط زيست پاسخگوي نياز هاي اقليمي هر منطقه بوده است.