بررسي ضوابط سايه اندازي در شهر ميانه(محدوده:منطقه بين ميدان معلم تا فرهنگيان)

امروزه با توجه به اينكه منابع انرژي تجديدناپذير رو به اتمام است وتخريب ناشي از استفاده از اين منابع به تخريب محيط زيست منجر مي شود،پس توجه كشور ها به استفاده از منابع تجديد پذير مثل انرژي خورشيد واستفاده بهينه از نور خورشيد در ساختمان ها جلب شده است ودر اين مورد نيز قوانين خاصي هم وضع شده است.بر اساس آمار موجودمصرف انرژي در ايران بيش از 5 برابر متوسط مصرف انرژي در جهان است (آمار سازمان بهروري انرژي در ايران)،پس بايد علاوه بر توجه ويژه به مصرف انرژي هاي پايدارو تجديد پذير مثل نور خورشيد توجه ويژه اي هم به روش ساخت ساختمان ها وقوانين مربوط به آن داشت.در اين بين شهر داري ها با وضع مقرراتي مثل قوانين سايه اندازي ساختمان مخصوصا در مناطق سر سير نقش ويژه اي در بهبود استفاده از انرژي خورشيدي در ساختمان ها به عهده دارند.در اين مقاله ابتدا به بررسي ارتفاع بهينه ساختمان و ميزان استفاده ساختمان از نور خورشيد پرداخته شده است وسپس ضوابط و قوانين موجوددر بحث سايه اندازي كه از طرف شهرداري لازم اجرءاست مورد برسي قرار گرفته است.در آخر چند نمونه موردي در شهر ميانه بررسي شده است واز لحاظ تطبيق ساخت ساختمان هاي محدوده مورد بررسي در مورد ميزان رعايت قوانين سايه اندازي در شهر ميانه نتيجه گيري شده است.هدف اين مقاله معرفي نمونه ساختمان هايي است كه در آنها به جهت نظارت درست ،ضوابط سايه اندازي رعايت شده و بنا براين استفاده از نور خورشيد رابراي خود ساختمان وهمسايگان و مجاورين ممكن كرده است.