تبديل خيابان شهري به پياده راه در راستاي توسعه پايدارشهري نمونه موردي :خيابان سجاد شهر مشهد

حمل ونقل در كنار مسكن،كار و گذراندن اوقات فراغت،به عنوان يكي از چهار عملكرد اصلي شهر قلمداد مي شود.در حدود 25 در صد انرژي مصرفي دنيا در حمل و نقل درون شهري و برون شهري مصرف مي شود .لذا مقوله حمل و نقل يكي از موارد قابل توجه در مسئله پايداري شهرهاست .وجود نارسايي در شبكه حمل و نقل شهري ،آثار منفي زيادي را همچون مصرف زياد ،آلودگي هوا،كاهش ايمني شهري و از بين رفتن بافت هاي سنتي شهر به بار مي آورد .در اين ميان ،پياده روي ،ساده ترين نوع جا به جايي بين مبدا و مقصد و نوعي از حمل و نقل است كه به صورت مستقل و غير وابسته به هيچ گونه ابزار يا وسيله اي خارجي امكان پذير است.راهكارهايي كه براي ارتقاي كيفيت حمل و نقل شهري در شهر پايدار مطرح شده اند ،همگي بر لزوم توجه بيشتر به نقش عابر پياده تاكيد دارند و بر اين اساس سيستم حمل و نقل شهر پايدار بر مبناي حركت عابر پياده شكل مي گيرد.پياده روي يكي از روش هاي پايدار حمل و نقل است و مي تواند از جنبه هاي مختلف كالبدي ،اجتماعي ،زيست محيطي ،فرهنگي ،اقتصادي و سياسي سبب توسعه پايدار شهرها مي شود .از سوي ديگر سيستم پياده روي در مقايسه با ساير سيستم هاي حمل و نقل شهري خصوصيات و مزاياي منحصر به فردي دارد كه از جمله آنها مي توان به انعطاف پذيري ،ارزاني ،مصرف انرژي كمتر و هماهنگي با ملاحظات زيست محيطي اشاره كرد خيابان سجاد به عنوان يكي از مراكز خريد مطرح در سطح شهر مشهد توجه به اين مهم را برانگيخته است،در اين راستا با استفاده از روش توصيفي-تحليل به معرفي و ارزيابي معيار هاي پياده مداري پرداخته شده است