شاخص‌هاي تاب‌آوري در برابر سيلاب‌هاي شهري در تهران

امروزه افزايش تاب‌آوري نسبت به سيلاب به حوزه‌اي مهم و گسترده در زمينهي مديريت ريسك سيلاب تبديل شده است، مديران و سياست‌گذاران شهري دائماً در حال تلاش براي ارتقاي تاب‌آوري در شهرها هستند. تاب‌آوري سيستم‌هاي شهري در برابر سيلاب، به‌عنوان مقاومت اين سيستم‌ها در برابر آسيب‌هاي وارده از جانب سيل و توانايي آن‌ها براي بهبود و بازگشت به شرايط نرمال پس از وقوع سيلاب تعريف شده است. در تحقيق حاضر تلاش براي عملي كردن مفهوم تاب‌آوري در زمينه‌هاي اجتماعي، اقتصادي، زيرساختي، سازماني و هيدروليكي، شاخص‌هايي براي آن تعيين شده‌اند؛ در تمامي زمينه‌هاي ذكر شده، به كمك اين شاخص‌ها، تاب‌آوري شهري در برابر سيلاب اندازه‌گيري شده است؛ اين تحقيق، مناطق 22 گانهي تهران را هدف قرار داده است و به بررسي تاب‌آوري در آن‌ها پرداخته، در نهايت مناطقي كه تاب‌آوري خوبي از خود نشان داده‌اند و همين‌طور مناطقي كه ازلحاظ تاب‌آوري در وضعيتي بحراني قرار دارند، معرفي شده‌اند؛ با انجام آناليز حساسيت، معيارهايي كه بيشترين تأثير را در تاب‌آوري مناطق داشته‌اند، شناسايي شده‌اند؛ با شناسايي اين معيارها روش‌هايي براي ارتقاي تاب‌آوري در مناطق مختلف ارائه شده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه منطقه‌ي 5 بيشترين تاب‌آوري و منطقه‌ي 10 كمترين تاب‌آوري را در ميان مناطق داشته‌اند و معيار پايگاه‌هاي پشتيباني مديريت بحران، بيشترين تأثير را در تاب‌آوري مناطق داشته است كه نشان مي‌دهد به‌وسيله‌ي احداث پايگاه‌هاي بيشتر، مي‌توان تاب‌آوري مناطق را افزايش داد.