اولويت‌بندي استراتژي‌هاي مديريت سيلاب با رويكرد مديريت پيش از بحران

در دهه‌هاي اخير انتخاب اقدامات مديريتي بحران سيل در يك منطقه تبديل به يك چالش ميان برنامه‌ريزان حوضه آبريز شده است كه در آن ديگر معيار حجم سيل براي راه‌حل‌هاي انتخابي كفايت نمي‌كند؛ بنابراين نياز به طرح مجموعه‌اي از معيارهاي جامع فراتر از مشخصات رواناب و طغيان وجود دارد كه توسط آن‌ها ارزيابي پايداري طرح‌هاي تعديل سيل امكان‌پذير خواهد بود. اين مقاله يك روش به‌منظور بررسي استراتژي‌هاي مديريت پيش از بحران سيلاب بر اساس مفهوم انعطاف‌پذيري در معيارهاي توسعه پايدار (SDC) با استفاده از يك مدل تصميم‌گيري چند معياره (MCDM) جبراني، DEFINITE، به‌منظور كاهش خسارت سيل پيشنهاد مي‌كند. با توجه به شرايط زيست‌محيطي، اجتماعي و اقتصادي منطقه، مجموعه‌اي از گزينه‌هاي سازه‌اي و غير سازه‌اي براي مديريت پيش از بحران سيل در بازه موردمطالعه از رودخانه دوغ در حوضه مادرسو واقع در شمال شرقي ايران پيشنهادشده است. آناليز حساسيت به‌منظور بررسي اثر عدم قطعيت در رتبه‌بندي گزينه‌ها استفاده‌شده است. روش پيشنهادي يك ابزار مؤثر براي مديران در اتخاذ تصميمات با انعطاف‌پذيري و پايداري بيشتر در سطح حوضه آبريز فراهم مي‌كند. نتايج نشان مي‌دهد كه مدل جبراني MCDM براي تركيب معيارهاي فني، اقتصادي، اجتماعي و زيست‌محيطي در رتبه‌بندي استراتژي‌هاي مديريت سيل مناسب است. علاوه بر اين، رتبه‌بندي استراتژي‌هاي به تغيير در وزن معيار حساس است و بهترين گزينه تغيير مي‌كند.