بررسي الگوريتم هاي افزايش قابليت اطمينان زمان‌بندي جريان‌هاي كاري در محيط توزيع شده

در سال‌هاي اخير به دليل افزايش نياز به انجام محاسبات سنگين علمي، استفاده از محيط‌هاي توزيع شده گسترش يافته است. اخيراً بكار گيري جريان هاي كاري براي توصيف برنامه هاي مربوط به محاسبات علمي به يك روش رايج تبديل شده است. از آنجا كه اجراي اين برنامه ها ممكن است ساعت ها، روزها و يا هفته ها و به طول بيانجامد بروز خطا در اجراي اين برنامه ها در محيط¬هاي مستعد خطا منجر به از دست رفتن زمان و منابع زيادي ميشود. همچنين، با توجه به اينكه در بسياري موارد رضايت كاربر مشروط به اتمام اجراي برنامه در يك زمان مشخص است افزايش قابليت اطمينان زمان¬بندي به منظور افزايش احتمال اتمام برنامه در زمان مشخص بسيار حياتي است. دو دسته روش پيشگيرانه و واكنشي براي افزايش تحمل پذيري خطا تا¬كنون مورد استفاده قرار گرفته اند. كه روش واكنشي در مقايسه با روش پيشگيرانه بيشتر مورد استقبال قرار گرفته است. از اين رو در اين مقاله نيز به بررسي و مقايسه روش هاي واكنشي تحمل پذيري خطا مي پردازيم. به طور كلي روش هاي واكنشي شامل : تكرار، ارسال مجدد و نقطه بازرسي هستند كه هر يك مزايا و معايبي دارند بنابراين با تركيب هوشمندانه اين روش ها مي توان از مزايا آنها به طور همزمان استفاده كرد. در پژوهش پيش رو روش هاي تحمل پذيري خطا مبتني بر رويكرد واكنشي را مورد تجزيه و تحليل قرار مي‌دهيم. و الگوريتم هايي را كه از يك روش يا تركيبي از روش هاي تحمل پذيري خطا استفاده مي كنند را با ديدگاهي منتقدانه مورد ارزيابي قرار مي دهيم. سعي ما براين است كه ضمن ارائه يك طبقه بندي از روش هاي تحمل پذيري خطا، منبعي اطلاعاتي جامعي با محوريت روش ها و الگوريتم هاي تحمل پذيري خطا در اختيار پژوهشگران اين حوزه قرار دهيم.