تحليلي بر رويكرد سند برنامه ششم به تعادل بخشي منطقه اي و توسعه پايدار

توسعه و ترقي بعنوان هدف دخالت عمدي و مديريت شده در امور عمراني و اقتصاد ي كشور از حدود هفت دهه قبل محور تمام برنامه هاي كشور بوده است. با توجه به تجربه طولاني مدت و اجراي ده برنامه بلند مدت، اما كشور با چالش بزرگي بنام عدم تعادل هاي منطقه اي مواجه مي باشد.به نظر مي رسد نظام برنامه ريزي تمركز گراي بخشي نگر هرگز نتوانسته است توسعه اي همگون با مزيت ها وتنگناهاي مناطق را محقق سازد وبي تعادلي در توسعه منطقه اي كشوراز تبعات آن بوده است كه در صورت تداوم منجر به پيامدهاي منفي بسياري از جمله كاهش انسجام اجتماعي خواهد شد. اين تحقيق به روش تحليل محتوي به بررسي نحوه مواجه برنامه ششم و ساير اسناد بالا دستي به موضوع آمايش و تعادل و توازن منطقه اي مي پردازد. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه تغيير مسير موجود و حركت بسمت كاهش شكاف هاي موجود بين منطقه اي و درون منطقه اي نيازمند تغييرات جدي در تفكر برنامه ريزي بسمت رويه پايين به بالا، منطقه گرايي، بلند مدت بردن و تكثر عوامل باشند.