شناسايي تعيين¬كننده¬هاي توسعه كارآفريني در سكونتگاه¬هاي روستايي (مطالعه موردي: شهرستان كامياران، استان كردستان)

با توجه به شرايط نامساعد روستاهاي شهرستان كامياران به لحاظ نرخ بيكاري بالا و فقر روستاييان كه تبعات منفي بسياري را به دنبال دارد، هدف از پژوهش حاضر شناسايي تعيين¬كننده¬هاي توسعه كارآفريني در سكونتگاه¬هاي روستايي شهرستان مذكور است. پژوهش حاضر از نوع تحقيقات كمي بوده كه با روش توصيفي ـ تحليلي انجام گرفته است. جامعه آماري پژوهش را كليه سرپرستان خانوار روستايي شهرستان كامياران (13207 نفر) تشكيل مي¬دهد كه در 147 روستا ساكن هستند. با توجه به محدوديت¬هاي پيش¬رو (بالا بودن هزينه مالي و زماني و دشواري دشترسي به كليه سرپرستان خانوار)، محققان قادر به بررسي نظرات كليه سرپرستان خانوار نبوده و با استناد به جدول بارتلت و همكاران، كه از روش¬هاي رايج براي برآورد حجم نمونه است، 185 نفر از سرپرستان خانوار روستايي را به¬عنوان نمونه آماري برآورد كرده¬اند. ابزار اصلي پژوهش، پرسشنامه محقق¬ساخته¬اي بود كه روايي (صوري) و پايايي آن، به¬ترتيب توسط كارشناسان و اساتيد دانشگاهي و پيش¬آزمون، به تأييد نهايي رسيد. نتايج پژوهش نشان داد مهم¬ترين تعيين¬كننده¬هاي توسعه كارآفريني در محدوده مورد در قالب پنج عامل مهم شناسايي شده¬اند كه در مجموع توانسته¬اند حدود 66 درصد واريانس متغير وابسته را تبيين كنند. عوامل شناسايي شده و درصد تبيين هريك به¬ترتيب اهميت عبارت¬اند از: عامل اقتصادي (156/22 درصد)، عامل مديريتي ـ آموزشي (765/14 درصد)، عامل زيرساختي (134/11 درصد)، عامل اجتماعي ـ فرهنگي (817/9 درصد) و عامل محيطي (65/7 درصد).