توسعه پايدار منطقه¬اي از كانال امنيت غذايي؛ با تأكيد بر امنيت غذايي استان كرمانشاه

توسعه پايدار به‌وسيله مجموعه‌اي از شاخص‌هاي اجتماعي و اقتصادي سنجيده ميشود كه از مهمترين آن‌ها شاخصهاي مربوط به وضعيت غذا و تغذيه جامعه مي‌باشد. بنابراين تأمين امنيت غذايي در برنامهريزي توسعه پايدار، از مهمترين اهداف به شمار ميآيد. امنيت غذايي يكي از چالش‌ها و مشكلات فعلي در جهان است. اين موضوع از اهميت خاصي، به‌ويژه در منطقه خاورميانه، با توجه به شرايط آب و هوايي و ملاحظات سياسي آن برخوردار مي‌باشد. رشد جمعيت و كمبود منابع توليد دو مفهومي هستند كه تأمين امنيت مواد غذايي را با چالش‌هايي روبرو مي‌سازند. از سوي ديگر بر اساس شاخص¬هاي مصرف سرانه، امنيت غذايي كافي بايد در كشور ايران وجود داشته باشد ولي توزيع ناعادلانه مواد غذايي به¬ويژه در استان¬هاي محروم، دسترسي به غذا را براي بسياري از گروه¬هاي فقير دشوار ساخته است. براي اين منظور، در مطالعه حاضر به برآورد شاخص امنيت غذايي در استان كرمانشاه، كه بر مبناي بسياري از شاخص¬ها در زمره استان¬هاي محروم كشور مي‌باشد، پرداخته ‌شده است. براي اين كار شاخص كلي امنيت غذايي براي خانوارهاي شهري و روستايي استان محاسبه گرديده است. امنيت غذايي در اين مطالعه با توجه به شاخص FSI پيشنهادشده توسط IFAD (صندوق بين‌المللي توسعه كشاورزي) در طي سال‌هاي 94-83 محاسبه شده است. نتايج محاسبات نشان مي‌دهد، مقدار شاخص با در نظر گرفتن استاندارد 2300 كالري، براي 7سال حاكي از عدم وجود امنيت غذايي و با در نظر گرفتن استاندارد 2100 كالري، براي 4 سال حاكي از عدم وجود امنيت غذايي در استان كرمانشاه مي‌باشد.