رشد متوازن اقتصادي در چارچوب آمايش سرزمين؛ مطالعه موردي استان كردستان

بي¬شك هدف اصلي آمايش سرزمين مديريت مطلوب فضاست از رهگذر تنظيم رابطه انسان، فضا و فعاليت¬هاي انسان در فضا. تحقق آمايش سرزمين بيشتر از اين¬كه مستلزم داشتن يك طرح فني باشد، مستلزم يك برنامه مديريت مبتني بر اصل توازن¬هاي اقتصادي و فضايي مي¬باشد، در اين صورت است كه آمايش سرزمين مي¬تواند تحقق بخش عدالت در فضا و عدالت اجتماعي باشد. امروزه تمركز شديد جمعيت و فعاليت¬ها در يك يا چند نقطه جغرافيايي از مشخصه¬هاي بارز اكثر كشورهاي جهان سوم به خصوص كشور ايران است. عدم توجه به برنامه¬هاي بلند¬مدت و تكيه سياست¬گذاران به برنامه¬هاي توسعه بخشي و بعضاً سطحي از موانع اصلي توسعه متوازن كشور است. مقولۀ برنامه¬ريزي به¬رغم اين¬كه از سابقه نسبتاً طولاني در ابعاد نظري و تجربي برخوردار است، اما دركشور ما، به ويژه در طرح-هاي توسعه فضايي - كالبدي يا آمايش؛ از سابقه چنداني برخوردار نيست. ناشناخته ماندن ابعاد پيچيده و متنوع آن با توجه به پيچيدگي¬هاي اجتماعي، فرهنگي و جغرافيايي ايران، بر عدم درك دقيق¬تر اين¬ امر افزوده است. در اين مطالعه، با توجه به ويژگي¬هاي طبيعي و اقتصادي استان كردستان، ابعاد مختلف اقتصادي و وضعيت اين استان بر اساس شاخص¬هاي اقتصادي مورد بررسي و تحليل قرار خواهد گرفت. يافته¬هاي پژوهش، نشان دهنده وجود ناهماهنگي يعني عدم رعايت آمايش سرزمين در اين استان مي¬باشد؛ كه يكي از عوامل مهم در كاهش رشد اقتصادي استان محسوب مي¬شود