بررسي ضرورت توجه به توسعه پايدار روستاها و شهرها در ايران

توسعه پايدار حالت تعادل و توازن ميان ابعاد مختلف توسعه است كه هدف آن بهبود بخشيدن به شرايط كيفي زندگي انسان است. توسعه پايدار يكي از جامع ترين مفاهيم در همه زمان ها است. اين اصطلاح در مفهوم گسترده آن به معني اداره و بهره برداري صحيح و كارا از منابع مالي، نيروي انساني و غيره براي دستيابي به الگوي مصرف مطلوب است كه با به كار گيري امكانات فني، ساختار و تشكيلات مناسب براي رفع نياز نسل امروز و آينده به طور رضايت بخش امكان پذير مي‌شود. توسعه پايدار علاوه بر بهبود نسل حاضر بهبود نسل هاي آينده را نيز در نظر دارد. در جوامع پيشرفته از همه ظرفيت هاي (ممكن) در مسير توسعه بهره مي گيرند. دستيابي به توسعه پايدار شهري به منظور بهره برداري مناسب از منابع و ايجاد رابطه متعادل و متوازن ميان انسان، اجتماع و طبيعت، هدف نهايي برنامه ريزان و مديران توسعه شهري مي باشد. در كشورهاي در حال توسعه، توسعه روستايي به عنوان رويكرد غالب در فرآيند توسعه ملي پذيرفته شده است. در ايران از انقلاب اسلامي به بعد، موسسه ها و نهاد هايي عهده‌دار توسعه روستايي شده اند. اهداف توسعه پايدار در همه سطوح سازمان فضايي (محلي، منطقه اي و جهاني) مطرح است. اين فناوري در دستيابي به اهداف توسعه پايدار براساس نتايج تحقيقات ديگر پژوهشگران مؤثر بوده و نقش مهمي را ايفا مي‌كند. در اين پژوهش علاوه بر بررسي مفاهيم توسعه پايدار شهري و روستايي راهكار هايي جهت توسعه پايدار ايران ارائه داده ايم.