تاملي بر رويكردهاي گوناگون ژئوپليتيك نخبگان و فرار مغزها

در معادلات ژئوپليتيك، تمام پديده هاي طبيعي، اعم از عوامل ثابت و متغير، در يك قطب و انسان به تنهايي در قطب ديگر قرار مي گيرد. تلفيق دياليكتيكي انسان و جمعيت، به مقتضاي منابع طبيعي و ميزان توسعه كشور همراه با سطح كيفي و طرز پراكندگي جمعيت، هرم سني، جغرافياي فرهنگي اجتماعي داراي آثار متفاوت است. در گذشته، سنجش قدرت ملي بيشتر بر اساس كميت بوده، ولي امروزه با توجه به رشد روز افزون تكنولوژي و افزايش مهارت هاي انساني در ابعاد متعدد، كيفيت بر كميت رجحان يافته است. با توچه به اينكه ژئوپليستها، علم ژئوپليتيك را علم درك موقعيت مي‌دانند. حضور و كثرت انسان هاي انديشمند، نخبه و صاحب فهم مهياترين شاخص ظرفيت ژئوپليتيكي از مجموعه واقعيت‌هاي جغرافيايي كشور ها مي باشد. اين امر بر پايه موقعيت جغرافيايي و وضعيت هاي متعدد ديپلماتيك در نظام روابط بين الملل به‌ويژه بستر مناسب را در راستاي تامين هرچه بهتر منافع ملي و نيز حفظ تماميت ارضي فراهم مي‌كند. بنابراين مهاجرت نخبگان بخصوص در ايران بعنوان پديده اي كاملاً ژئوپليتيك كه داراي تركيب و ساختاري جديد از فرايند تحركات انساني مبتني بر سه رويكرد «فرار مغزها»، «شكار مغزها» و «چرخش مغزها» است. در اين مقاله سعي شده با بررسي ژئوپليتيك نخبگان با رويكردي سياسي و جغرافيايي به عوامل مهاجرت نخبگان و فرار مغزها اشاره شود و راهكارهايي جهت حفظ و بهره وري آنان كه مهم ترين عامل انساني درجهت نيل به پيشرفت و طرح الگوي پيشرفت است مطرح گردد.