مهاجرت نخبگان از ايران

يكي از مهم ترين پديده هاي اجتماعي قرن معاصر، مهاجرت نخبگان است. مهاجرت نخبگان يعني عده اي از افراد باهوش و مستعد در زمينه هاي مختلف، كشور خودشان را ترك كرده و به سوي كشور هاي توسعه يافته تر مي روند. اين در حالي است كه آنان از امكانات و منابع كشور ابتدايي خود استفاده كرده و بازدهي آن را در كشور هاي ديگر به ثمر مي نشانند كه با اين كار كشور مبدأ ضرر و كشور مقصد در ازاي ايجاد برخي امكانات سود بسيار زيادي به دست مي آورد. اين پديده كه به نوعي ميتوان آن را «استثمار نو» خواند باعث تضعيف حس ناسيوناليستي دانشمندان به كشورهاي خودشان مي‌شود. براي جلوگيري از اين مسئله كشورهاي در حال توسعه دو راه دارند يا چنان حس ناسيوناليستي در ميان مردم خود ايجاد كنند كه تمام دغدغه مردم شان كمك به كشور و هم وطنان خود باشد يا با فراهم آوردن برخي امكانات و شرايط مانع از دست رفتن افراد خود بشوند. اين موارد و امكانات شامل مسائل اجتماعي، سياسي، اقتصادي، فرهنگي و زيربنايي مي باشد كه لازمه ي هر جامعه خواهان پيشرفت است كه اين شرايط و امكانات را فراهم كند.