بررسي تطبيقي هم‌دردي راوي در شعر «آي آدم‌ها»ي نيما يوشيج و «موزه هنرهاي زيبا» اثر دبليو اچ آدن

بي توجهي انسان به هم نوعان‌ خود يكي از پيامدهاي انقلاب صنعتي و جنگ هاي ويرانگر جهاني است كه شاعران و نويسندگان قرن بيستم به آن توجه ويژه اي نشان داده اند. براي نمونه «آي آدم‌ها» از نيما يوشيج و «موزه هنرهاي زيبا» اثر شاعر انگليسي دبليو اچ آدن دو نمونه از شعرهايي هستند كه در آنها هر دو شاعر با به‌كارگيري صناعات ادبي نسبتاً مشابه (مانند به تصوير كشيدن صحنة غرق‌شدن انساني در آب در يك سو و مشغول‌بودن ساير افراد به زندگي روزمره‌شان در سوي ديگر) به موضوع درد و رنج و بي‌توجهي به آن، هم‌دردي عميقي به سرنوشت همنوعان خود نشان داده‌اند. در پژوهش حاضر كوشش شده است تا براساس ده اصل فرضية هم عرضي استفان دو توتوسي شباهت‌ها و تفاوت‌هاي موجود در نگاه اين دو شاعر به مسئلة هم‌دردي راوي در برابر توجه‌نكردن حاضران بررسي شود. همچنين شايان ذكر است كه اين پژوهش در گروه چهارم طبقه‌بندي يوست از مطالعات ادبيات تطبيقي (بن مايه ها و تصاوير) قرار مي گيرد و با رويكرد مطالعات فرهنگي گرين بلت در تاريخ گرايي نو اين دو شعر بررسي مي‌شوند. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد درحالي‌كه دو شاعر متأثر از مكاتب ادبي سمبوليزم و تصويرگرايي از تصاوير و صناعات ادبي نسبتاً مشابهي براي به تصوير كشيدن بن مايه شعر خود استفاده كرده‌اند، در شيوة بيان موضوع و زبان شعري دو اثر تفاوت‌هاي بسياري مشاهده مي‌شود كه اين تفاوت‌ها به دليل وجود بسترهاي فرهنگي‌اجتماعي متفاوتي است كه دو شاعر در آن به سرودن شعر پرداخته‌اند.