نگرش و ديدگاههاي ابوسعيد ابوالخير، حافظ، مولانا، سعدي در دوستي و صلح بشر

در جهان امروز براي دست يابي به يك صلح پايدار و پويا لازم است تفكر و انديشه صلح و صلح طلبي در تمامي مردم و ادبيات جهان ريشههاي خود رامحكم كند، تا انديشه جنگ فرصتي براي نمود يافتن نيابد. در ادبيات جديد صلح، مفهوم صلح مثبت، حق جامعه بشري به صلح را به خوبي تداعي ميكند، حق صلح مثبت برانديشه مترادف بودن صلح با عدالت اجتماعي مبتني است كه برمبناي آن زماني ميتوان صحبت از صلح پايدار در جامعه بينالمللي زد كه فردفرد ابناء بشري در آرامش و آسايش زندگي كنند. انديشه و ادبيات اسلامي نيز اصالت صلح و دوستي را به صراحت تائيد ميكند و براي صلح ويژگيهايي قائل ميشود از جمله اينكه صلح بايد شرافتمندانه، ريشهدار و همه جانبه باشد. صلحي كه كرامت انساني مسلمانان را حفظ كند، تمامي عرصههاي زندگي آنان را در بر گيرد و به حقوق واقعي بشر ارج و احترام عميق گذارد و بر آزادي تفكر و انتخاب آگاهانه بشر متكي باشد. با توجه به توضيحات بيان شده، در اين پژوهش سعي شده است كه با بررسي متنون ادبي شاعران و عارفان نامي ايران و جهان از جمله ابوسعيد ابوالخير، حافظ، سعدي و مولانا به بررسي ديدگاههاي اين افراد در مورد روابط انساني و صلح و دوستي پرداخت.