اثر8 هفته تمرينات تاي چي بر تعادل ايستا و پوياي زنان مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس با تاكيد بر درجه ناتواني جسماني(EDSS)- تحقيق كارآزمايي باليني

1- مقدمه مالتيپل اسكلرزيس يك بيماري تخريب كننده سيستم عصبي مركزي است كه منجر به تخريب گسترده غلاف ميلين ،اليگودندروسيت ها و آكسون ها مي شود. پزشكان اختلالات تعادل را به عنوان يكي از اولين نشانه هاي اين بيماري گزارش مي كنند.اگرچه تدابير زيادي در جهت ارتقاء سطح كيفيت زندگي اين بيماران صورت گرفته ،به عنوان مثال دارو درماني ،ولي عوارض زياد ناشي از آن ،توجه بيماران را به درمان هاي تكميلي هم چون تمرين درماني جلب كرده است.از اين رو هدف از تحقيق حاضر اثر8 هفته تمرينات تاي چي بر تعادل ايستا و پوياي زنان مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس با تاكيد بر درجه ناتواني جسماني مي باشد. 2- روش شناسي در اين مطالعه كارآزمايي باليني،48زن مبتلا به ام اس به صورت تصادفي در دو گروه تاي چي و كنترل(24 نفري)با دو زيرگروه(12 نفري) درجه ناتواني خفيف و متوسط تقسيم شدند. براي برآورد تعادل ايستا و پويا از دستگاه تعادل سنج بايودكس استفاده شد.سپس آزمودني هاي گروه تجربي به مدت 8 هفته تمرينات تاي چي را انجام دادند. تمرينات منتخب تاي چي براساس اصول تاي چي بوده كه تمركز بيشتري بر اصول تعادل و انتقال وزن و افزايش حس عمقي داشت.به همين منظور6 فرم ابتدايي از فرم 24تايي سبك يانگ آموزش داده شود.براي تجزيه وتحليل نتايج از روش تحليل كوواريانس چند متغيري (مانكوا) در سطح معني داري P≤0.05 استفاده شد. 3- نتايج يا يافته ها همان طور كه جدول شماره 1 نشان مي دهد بين ميزان تعادل ايستا و تعادل پوياي گروه كنترل با تجربي تفاوت معنادار مشاهده شد.بهبود وضعيت تعادل ايستا بيماران با درجه ناتواني متوسط بيشتر از بيماران با درجه ناتواني خفيف در گروه تمرينات تاي چي مشاهده شد كه به معناي اثر بخش بودن بيشتر اين تمرينات بر روي تعادل ايستا بيماران با درجه ناتواني متوسط مي باشد در حالي كه عليرغم بهبود بيشتر تعادل پوياي بيماران با درجه ناتواني متوسط نسبت به بيماران با درجه ناتواني خفيف در گروه تمرينات تاي چي، تفاوت معناداري بين دو درجه ناتواني در پس آزمون ديده نشد. 4- بحث و نتيجه گيري نتايج تحقيق نشان مي دهد 8 هفته تمرينات تاي چي تعادل ايستا و پوياي هردو زير گروه بيماران مبتلا به ام اس با درجه ناتواني جسماني خفيف و متوسط بهبود مي بخشد كه با يافته هاي عظيم زاده و همكاران (2015)،محلي و همكاران(1391) و ميلز و همكاران (2000)كه در تحقيقاتي به بررسي تاثيرتمرينات تاي چي بر تعادل زنان مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس پرداختند همخواني دارد.افزايش تعادل در تحقيق حاضر احتمالا بازتابي از اثر تمرينات تايي چي بر افزايش سازگاري هاي عصبي -عضلاني،بهبود عملكرد سيستم هاي دهليزي و بينايي، فعال سازي گيرنده هاي حسي عمقي، آماده سازي نرون هاي حركتي درگروهي از عضلات و مفاصل براي انجام حركت، افزايش هماهنگي و يكپارچگي واحد هاي حركتي، هم انقباضي عضلات همكار و افزايش بازدارندگي عضلات مخالف اشاره كرد. در اين تحقيق تمرينات تاي چي باعث بهبود تعادل ايستا در هر دو زير گروه درجه بيماري شده واين بهبودي در زير گروه درجه ناتواني متوسط بيشتر از بيماران با درجه ناتواني خفيف بوده است اگرچه اين تفاوت ها بين درجه بيماري در تعادل پويا معني دار نبوده است.از آن جايي كه يكي از علل مهم اختلال در بيمارن مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس ضعف بدني مي باشد به نظر مي رسد شدت تمرينات در اين تحقيق براي بيماران با درجه ناتواني خفيف كه داراي آمادگي جسماني بهتر بودند، پايين بوده است و بايد اين گروه از بيماران تمريناتي با شدت بالا تر انجام دهند تا موجب بهبودي بيشتر تعادل آن ها شود. 5- نتيجه گيري تمرينات ورزشي اثراتي متفاوت بر بيماران با درجه ناتواني مختلف مي گذارد. تاثير پروتكل هاي تحقيق بر تعادل بيماران با درجه ناتواني متوسط بيشتر از بيماران با درجه ناتواني خفيف مي باشد، بنابراين براي اثربخشي بيشتر برروي بيماران با درجه خفيف، شدت تمرين را بايدافزايش داد.