اثر خودگويي آموزشي و انگيزشي بر تعادل پوياي پسران نوجوان

امروزه با گسترش علوم ورزشي و ارتباط با ساير علوم زمينه استفاده از تكنيك هاي روانشناسي جهت بهبود عملكرد حركتي مرسوم است.خودگويي به عبارت هايي كه افراد خطاب به خودشان به صورت دروني يا صداي بلند مي گويند، برمي‏گردد( هازيگورگياديس ‏ و همكاران،2004).‏خودگويي داراي ويژگي هاي زير مي باشد:‏1) بيانات شفاهي يا اظهاراتي كه شخص خطاب به خودش انجام مي دهد.‏2) داراي ماهيت چند بعدي مي باشد.‏3) محتواي بيانات به كار گرفته شده داراي ويژگي هاي تحليلي مرتبطي مي باشند.‏‏4) تا حدودي پويا است.‏‏5) حداقل دو كاربرد داشته باشد؛انگيزشي،آموزشي(هاردي 2006).‏ تكنيك خودگويي توسط نظريه هاي نظريه پردازش اطلاعات ، نظريۀ خودكارآمدي ، زيربناي توجهي حمايت مي شود(فتحي،1392). تعادل به عنوان يكي از مفاهيم استدلالي سيستم حسي- حركتي، تعامل پيجيده بين دروندادهاي حسي و حركتي ضروري موردنياز جهت حفظ يا تغيير موقعيت بررسي مي شود.( ريمان) تعادل به صورت ايستا و پويا تعريف مي شود. تعادل پويا عبارت است از حفظ ثبات بدن زماني كه سطح اتكا به طور مكرر تغيير مي كند(گالاهو و آزمون،1390). انجام هر مهارت ورزشي و حتي كوچكترين اعمال حركتي مستلزم ميزاني از تعادل است. تعادل از ماهيت تكليف، شرايط محيطي و ويژگي هاي فرد تاثير مي پذيرد. خودگويي از تكنيك هاي موثر بر يادگيري مهارت هاي حركتي است و تاثير جهت دهي توجه با استفاده از خودگويي نيز بر شوت بسكتبال(فتحي،1392) پاس دودست سينه بسكتبال(ياوري و همكاران،1392) وتعادل پوياي دختران (احمدي، يوسفي.1395). هدف از اين تحقيق مقايسه اثر انواع خودگويي بر تعادل پوياي پسران دانش آموز بود.