تاثير پيش آمادگي تمرين تناوبي و تداومي با شدت بالا بر حافظه اجتنابي موش‌هاي ويستار نر افسرده

افسردگي يكي از شايع‌ترين اختلالات روانپزشكي با شيوع ۱۵ تا ۲۰ درصد است، پيش‌بيني مي‌شود تا سال ۲۰۲۰ بعد از بيماري‌هاي قلبي عروقي به دومين علت ناتواني تبديل خواهد شد. در واقع افسردگي يكي از اختلالات خلقي مزمن است كه مجموعه‌اي از حالات متنوع روحي و رواني را شامل مي‌شود، از جمله علائم افسردگي دوري از فعاليت‌هاي روزمره و لذت‌بخش است. هم چنين همبستگي زيادي بين افسردگي و استرس وجود دارد. اين نشانه‌ها درگيري بخش‌هاي مختلف مغز را نشان مي‌دهند، به‌طوري كه افسردگي از طريق درگيري نئوكورتكس و هيپوكمپ باعث اختلال حافظه مي‌شود. در واقع هيپوكامپ نقش مهمي در يادگيري و حافظه فضايي و احترازي غيرفعال دارد و آسيب به نورون‌هاي هرمي هيپوكامپ منجر به نقص در حافظه و يادگيري مي‌شود. در بيماري افسردگي حدود ۳۰ درصد بيماران پاسخ مناسبي را به داروهاي درماني نمي دهند، بنابراين محققان حوزه علوم پزشكي به دليل علل چندگانه افسردگي به فكر توليد داروهايي هستند كه اكثر جوانب افسردگي را در بر گيرد. با اين تفاسير بررسي تاثير ورزش به عنوان يك روش كم‌هزينه و راحت به منظور پيشگيري و كمك به درمان افسردگي ضروري به نظر مي‌رسد. از اين رو هدف از انجام اين تحقيق، بررسي تأثيرپيش آمادگي با شش هفته تمرين تناوبي شديد در مقايسه با تمرين تداومي با شدت بالا بر حافظه اجتنابي در موش‌هاي ويستار نر افسرده بود.