اثر 6 هفته تمرين مقاومتي بر بيان PTP1B و مقاومت انسولين در رت هاي چاق ديابتي

1-مقدمه افزايش شيوع ديابت نوع 2 و چاقي در جوامع مختلف، موجب افزايش پژوهش هاي درماني و كمك درماني در اين زمينه شده است. كاهش مقاومت به انسولين اولين گام در درمان و كنترل ديابت نوع 2 مي باشد(ماركس،2002). سازوكارهاي مختلفي در ايجاد مقاومت به انسولين عضله اسكلتي شركت دارند. PTP1B يكي از مهم ترين و تنظيم كننده ي اصلي فعاليت گيرنده انسولين است كه با اثر بر اجزاي سيگنالينگ انسولين مانند IRS-1 ، موجب سركوب سيگنالينگ انسولين و مقاومت به انسولين مي شود (گولدستين و همكاران، 2000). از اين رو مهاركننده هاي PTP1B ، از اهداف درماني مقاومت به انسولين به حساب مي آيند. هدف از مطالعه حاضر اندازه‌گيري اثر تمرينات مقاومتي بر بيان PTP1B در عضله دوقلو و مقاومت انسولين در رت هاي چاق ديابتي نوع 2 است. 2- روش شناسي در مطالعه تجربي- كاربردي حاضر، 14 سر رت نر ويستار كه توسط رژيم غذايي پرچرب (6 هفته) و تزريق درون صفاقي STZ (30 ميلي مول به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن) ديابتي نوع 2 شده اند به شيوه تصادفي به گروه هاي كنترل (بدون تمرين) و ورزش (تمرين مقاومتي) تقسيم شدند. گروه ورزش يك دوره تمرينات مقاومتي 6 هفته اي را به تعداد 5 جلسه در هفته اجرا نمودند. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، سطوح گلوكز ناشتا، انسولين سرم، مقاومت انسولين و بيان PTP1B در عضله دوقلو در هر دو گروه اندازه گيري شد. آناليز داده با استفاده از آزمون تي مستقل انجام گرفت. تغييرات كمتر از 5 درصد معني دار در نظر گرفته شد. 3- نتايج يا يافته ها تمرينات مقاومتي در گروه ورزش با كاهش گلوكز ناشتا(000 /0 = p) و افزايش انسولين سرم(014 /0 = p) در مقايسه با گروه كنترل همراه بود. با اين وجود، تغيير معني داري در مقاومت انسولين و بيان PTP1B در عضله دوقلوي گروه ورزش نسبت به گروه كنترل مشاهده نشد(05/ 0 p). 4- بحث و نتيجه گيري مقاومت به انسولين عضله اسكلتي ، مهم ترين مشكل پاتولوژيكي افراد چاق و ديابت نوع 2 مي باشد. از طرفي PTP1B يك مهار كننده ي اصلي سيگنالينگ انسولين در بافت هاي مختلف شناخته شده است (ايلوئز و همكاران، 2013). به-طوري كه سطوح PTP1B عضله اسكلتي با مقاومت به انسولين كل بدن، مرتبط است (آپريل جي و همكاران 2012). با اين حال پژوهش حاضر نشان داد، 12 هفته تمرينات مقاومتي نتوانست موجب كاهش معني دار (05/ 0 P) مقاومت به انسولين و همراستا با آن تغيير بيان PTP1B در موش هاي مبتلا به ديابت نوع 2 شود. همراستا با پژوهش حاضر، گلن و همكاران (2006) تغييري در PTP1B به دنبال يك جلسه و پس از يك هفته تمرين استقامتي ، مشاهده نكردند (گلن و همكاران، 2006). 5- نتيجه گيري در غياب تغيير مقاومت انسولين و بيان PTP1B ، بهبود سطوح گلوكز خون در پاسخ به تمرينات مقاومتي احتمالا ريشه در تغيير ساير مولفه هاي هورموني يا ژنتيكي موثر در ترشح انسولين يا بافت هاي هدف دارد.