مقايسه تأثير هشت هفته تمرين تراباند و كينزيوتيپ بر دامنه حركتي ورزشكاران مبتلا به بي ثباتي مزمن مچ پا

مقدمه: اسپرين مچ پا يك آسيب شايع در ميان ورزشكاران است. از روش هاي توانبخشي و پيشگيري براي اسپرين مچ پا، تمرينات تراباند و استفاده از وسايل ثبات دهنده خارجي جهت كنترل عصبي ـ عضلاني در مچ پاي آسيب ديده مي باشد. لذا، اين پژوهش با هدف مقايسه هشت هفته تمرين تراباند و كينزيوتيپ بر دامنه حركتي ورزشكاران مبتلا به بي ثباتي مزمن مچ پا انجام شد. روش شناسي: نمونه آماري پژوهش حاضر را 30 ورزشكار شهرستان كازرون با دامنه سني 28-18 سال تشكيل مي داد كه حداقل 2 بار قبل از 6 ماه گذشته دچار اسپرين مچ پا شده بودند. آزمودني هاي تحقيق به صورت تصادفي انتخاب شده در دو گروه تراباند (سن 27/ 3± 13/ 23 سال، قد 67/ 7 ± 53/ 175 سانتي متر، وزن 62 /7 ± 52 /72 كيلوگرم) و گروه كينزيوتيپ(سن 2 /4 ± 67 /23 سال، قد 20/ 5 ± 86 /173 سانتي متر، وزن 21 /5 ± 45/ 78 كيلوگرم) تقسيم شدند. برنامه تمرين و Tape به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه در محدوده زماني انجام شد. دامنه حركتي توسط گونيامترمورد ارزيابي قرار گرفت. داده هاي جمع آوري شده توسط آزمون هاي آماري T همبسته و مستقل و در سطح معنادار P≤0/05 تجزيه و تحليل شدند. نتايج: يافته ها و نتايج نشان داد كه گروه كينزيوتيپ نسبت به تراباند در دامنه حركتي گروه تراباند نسبت به كينزيوتيپ در پلانتار فلكشن(P= 0/01) و دورسي فلكشن(P= 0/001) تفاوت معناداري است(P≤ 0/05). بحث و نتيجه گيري: نتيجه يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد كه تمرين تراباند و كينزيوتيپ هر دو باعث بهبود معني دار در دامنه حركتي ورزشكاران شد. تمرين تراباند نسبت به كينزيوتيپ بر دامنه حركتي و كينزيوتيپ نسبت به تراباند بر عملكرد ورزشكاران تأثير بيشتري دارد.