پديده اي به نام جهاني شدن در معماري ايران

جهاني شدن يعني متراكم شدم جهان و انباشت آگاهي در دنياست و به مفهوم جديد محصول ظهور صنعت ارتباطات جهاني و منعكس كننده ارتباطات همزمان جهاني است. جاني شدن پديده اي است كه مرزهاي محدود به زمان و مكان را از بين برده و انسان ها را از اقصي نقاط دنيا به يكديگر متصل و مرتبط مي كند. پديده جهاني شدن باعث گسترش ارزش هاي عام و جهان شمول بر اساس فرهنگ جهان مدرنيته گرديد. گرچه پديده جهاني شدن در حوزه اقتصاد مطرح شده است ولي همه نظام هاي جمعيتي ، سياسي و فرهنگي و اجتماعي و فرم فيزيكي شهرها و خانه ها را دستخوش تغيير كرده است.در اين مقاله پس از مشخص كردن معنا و مفهوم جهاني شدن، به تبيين رويكرد معماري ايران در برابر پديده اي به نام جهاني شدن به همراه تعيين نقاط قوت و ضعف و علل آنها، پرداخته شده است. و در پايان نتيجه مي شود كشور ما در حالي كه هنوز صنعتي شدن را تجربه مي كند با موج ديگري از جهاني شدن رو به رو است و مانند بسياري از كشورهاي ديگر با مساله بحران هويت به عنوان مهمترين چالش مواجه خواهد شد. در چنين موقعيتي هنر و معماري در باز تعريف هويت جوامع نوين نقش عمده اي ايفا مي كنند. در اين شرايط جامعه ما نياز به نوعي از معماري دارد كه واقعيت خود را نشان دهد نه اينكه تقليد كننده و جاعل گنجينه هاي ديگران باشد كه در زمينه هاي فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي متفاوتي شكل گرفته اند. تقليد شكلي از ظواهر و الگوهاي مدرن جهاني نه تنها نتوانست كثرت را به وحدت تبديل كند بلكه مساله بحران در هويت هاي منطقه اي و بومي را در بسياري از جوامع تشديد كرد و اين بحران در كشور ما نيز خود نمايي مي كند.