بررسي مولفه هاي موثر در بهبود رفتار سالمند در تقابل با محيط سراي سالمندان با رويكرد معماري حواس

در ابتداي قرن بيستم و در دهه هاي سي و چهل ميلادي اصول طراحي مسكن در اروپا كه توسط سيام ارائه شد بر اين اصل استوار بود كه با دگرگون ساختن محيط طراحي شده مي توان رفتار آدمي را نيز با آن همساز نمود. آنچه پس از تحقيقات و تجربيات فراوان به دست آمده بيان كننده اين نكته است كه محيط در سطوح مختلفي رفتار را تحت تاثير قرار مي دهد. رفتارهاي آني، تابعي از وضعيتي هستند كه در آن اتفاق مي افتند. براي مثال آرايش مبلمان و اثاثيه در يك اتاق بر شيوه ي تعامل افراد در آن اتاق با يكديگر، تاثير مي گذارد .در طول چند دهه اخير كاهش مرگ و مير ناشي از بهبود وضعيت بهداشتي و افزايش اميد به زندگي سبب افزايش تعداد سالمندان در دنيا گرديده كه اين امر در آينده نيز شتاب بيشتري خواهد يافت. تفكر درباره زندگي در خانه سالمندان براي سالمند، ايجاد حس انزجار و تنفر ميكند؛ چراكه خانه سالمندان معمولاً يادآور ناتواني و ناكارآمدي سالمند در فرهنگ ايران مي باشد، در صورتيكه با عنايت به روند شهري شدن و نياز ها و اقتضائات جوامع ايجاد فضايي با حداكثر الزامات و امكانات براي نگهداري از سالمندان با حفظ شان و منزلت اجتماعي آنان غير قابل چشم پوشي به نظر مي رسد. در اين پژوهش با توجه به نظريه لوكوربوزيه در طراحي فهرست عملكرد هاي مورد نياز طراح و استانداردهاي طراحي بررسي مي شود تا از آنها براي تركيب در فرم استفاده شود. اين پژوهش تحليلي توصيفي بوده و تجزيه و تحليل اطلاعات به روش اسنادي صورت گرفته است، تا نقش مولفه هاي موثر در ايجاد حس دلبستگي به مكان به منظور ارتقاء كيفيت كالبدي مجموعه جهت افزايش كيفيت رواني و رضايتمندي سالمندان، مورد بررسي قرار گيرد.