بررسي برج مقبره هاي دوره سلجوقي از نظر معماري پهنه شمالغرب ايران

در اين مقاله سعي داريم درباره برج مقابر شمال غرب ايران دوره سلجوقي را مورد بررسي و كنكاش قرار مي دهيم .در قرآن آيات مشخصي براي تدفين ذكر شده و دفن كردن مرده در خاك به عنوان يكي از اصول مهم شريعت مورد تاكيد قرار گرفته است.از سوي ديگر برجسته كردن قبور و ساختن بنا بر روي آن نه تنها توصيه نشده بلكه بنظر مي رسد در بسياري از مذاهب اسلامي نهي نيز شده است.ساختن مقابر حداقل پس از سده دوم هجري در ايران رواج پيدا كرد و مفهوم مردگان با شأن بالاي مذهبي، در قالب ساختن مقابر باشكوه بر سر گوراولياي مذهبي و گاه شاهان رايج گرديد. احداث مقابر در دوره سلجوقيان به عنوان يك بناي مذهبي، مانند ساير ادوار پيشين اسلامي و قبل از اسلام از اهميت خاصي برخوردار بوده و مقابر و متعددي در حوزه حكومت سلاجقه بنا گرديد كه امروزه نمايانگر قسمتي از هنر باشكوه آن دوره است ،معماري سلجوقيان حاوي ظرافت هاي تمدن گذشته ايران و تلفيقي از هنر ملت هايي كه به تصرف و تسلط قوم غالب يعني سلاجقه در آمده بودند. مقابرسلجوقي با پلان هاي متنوعي ساخته شده اند و اغلب با آجركاري، كاشيكاري و گچبري تزئين گرديده اند.اين تحقيق با روش تحليلي، توصيفي ومقايسه اي و با توجه به اسناد كتابخانه اي به بررسي و معرفي مقابر و آرامگاه هاي شاخص شمالغرب ايران دوره سلجوقي مثل گنبد سرخ و مدور مراغه، سه گنبد اروميه، برج قربان همدان و... مي پردازيم.