بررسي الگو هاي ساخت خانه هاي زيست محيطي در شهر اروميه با روش خود كفايي ساختمان در توليد انرژي

خانه به عنوان يكي از نياز هاي دائمي انسان بوده و طراحي مناسب آن همواره مورد توجه متخصصين فعال در اين عرصه بوده است. شكي نيست كه خانه يكي از بيشترين ساخته هاي مصنوع بشر است لذا اعمال يك نگاه پايدار به ساخته هاي مسكوني مي تواند تاثير شگرفي در فرايند پايداري داشته باشد . طراحي زيست محيطي رويكردي از طراحي پايدار است كه تلاش مي كند با استفاده و بهره گيري هر چه بيشتر از انرژي موجود در طبيعت تا حد امكان شرايط محيطي مناسبي در فضاي زيستي مورد استفاده انسان ايجاد نمايد .توجه به عدم تخريب عناصر طبيعي و جلوگيري از آثار زيست محيطي ناشي از آن و ارائه راه حل هايي كه در بر گيرنده حداقل شرايط ضروري براي زيست و رشد ارزش هاي والاي انساني است. همچنين رسيدن به الگو هاي ساخت خانه هاي زيست محيطي با توجه به خصوصيات زيستي و معيشتي افراد منطقه به منظور همخواني خانه با عادات زيستي انسان ها و امكان بهره وري از مصالح سنتي و بومي از جمله نكات حائز اهميت در اين پژوهش است . معماري بومي كه برگرفت از فرهنگ، اقليم، معيشت و اقتصاد ساكنان ميباشد، در هر منطقه داراي شيوه ي اجراي، فرم و مصالح مختص به خود بوده، كه براساس دانش و تجربه چندين صدساله ساكنان آن ناحيه شكل گرفته است. طراحي ها، جهت گيري فرم و كليه عناصر شكل دهنده به اين معماري بر اساس اقليم منطقه و شناسايي عوامل مفيد و غيرمفيد اقليمي توسط بوميان در جهت بهره گيري از انرژي هاي رايگان و تجديدپذير براي خلق شرايط آسايش ساكنان به وجود آمده است در اين پژوهش نگارندگان درصددند تا با الگوبرداري از عناصر شاخص معماري زيست محيطي و بومي اقليم سرد و كوهستاني كلان شهر اروميه و تلفيق آن با فناوري هاي جديد به بيان ايده ها و پيشنهاداتي به بررسي الگو هاي ساخت خانه هاي زيست محيطي در جهت كاهش استفاده از سوختهاي فسيلي و به تبع آن كاهش مصرف انرژي بپردازند