تاثير مصالح نوين بر كاهش مصرف انرژي ساختمان در راستاي توسعه پايدار

جهان پيرامون ما در تقابل با ورود ماشين و توليدات صنعتي فراوان و در نتيجه آنها كاهش مقادير ذخيره منابع انرژي، به دنبال سيستم هاي نويني بوده تا بتواند علاوه بر پيشبرد فناوري جهت رفاه و آسايش بيشتر انسان به حفظ طبيعت و احياي مجدد منابع نيز بپردازد. معماري پايدار نيز به عنوان شاخه مهمي از معماري عصر حاضر، در مقابله با اثرات سو پيشرفت تكنولوژي و صنعتي شدن جوامع، راه كارهايي را جهت كاهش آسيب رساني صنعت ساخت و ساز بر محيط زيست ارائه كرده و بناهايي نوين و همساز با طبيعت را عرضه مي كند. نياز گسترده و روز افزون جامعه به ساختمان و مسكن، ضرورت استفاده از سيستم هاي ساختماني و مصالح نوين، به منظور افزايش سرعت ساخت، سبك سازي، افزايش عمر مفيد و نيز مقاوم نمودن ساختمان ها در برابر زلزله را بيش از پيش مطرح ساخته است. حل مشكلاتي نظير زمان طولاني اجرا، عمر مفيد كم، هزينه هاي زياد اجراي ساختمان ها و مشكلات زيست محيطي و آلودگي هاي موجود در سطح شهرهاي امروزي، نيازمند يك عزم همگاني و تحولي اساسي در نوع و نحوه استفاده از مصالح و سيستم هاي ساختمان سازي و معماري خواهد بود. لازمه دست يافتن به چنين آرماني، به كار گرفتن دوباره تكنولوژي در راستاي توليد مصالح هوشمند و متريال هاي نويني است كه رفتار اكولوژيك ساختمان را در جهت مديريت هوشمند انرژي پيش برد، و اين به معناي به كارگيري مصالحي است كه به بهترين شكل خود را با تغييرات محيطي تطبيق دهد. با توجه به كاهش ذخاير انرژي بهره گيري از مصالح هوشمندي كه موجب كاهش مصرف انرژي در ساختمان شوند از جمله اقدامات ضروري در عرصه ي ساختمان سازي است. در اين پژوهش با روش كتابخانه اي و روش تحليلي – توصيفي به بررسي تاثير مصالح نوين بر كاهش مصرف انرژي در راستاي توسعه پايدار مي پردازيم.