بررسي و اصلاح الگوريتم استاتيكي غيرخطي مورد استفاده در دستورالعمل هاي لرزه اي به منظور درنظر گرفتن اندركنش خاك و سازه و بلندشدن فونداسيون

در اين مطالعه تاثير اندركنش خاك و سازه و بلند شدن فونداسيون بر روي الگوريتمهاي موجود در دستورالعملهاي لرزه اي به منظور تعيين نقطه عملكرد سيستمهاي خاك و سازه مورد بررسي قرار گرفته است. در اين تحقيق سازه بصورت مدل تك درجه آزادي در نظر گرفته شده است كه بر روي فونداسيون صلب قرار دارد. براي مدلسازي خاك نيز از فنرهاي گسترده وينكلر استفاده شده است و اجازه جدا شدن فونداسيون از خاك در بلند شدگي در آنها لحاظ گرديده است. سپس عملكرد سيستم هاي مختلف خاك و سازه با طيف گسترده اي از مشخصات ديناميكي بررسي شده است. اين كار از دو طريق صورت گرفته است. اول نسبت تغييرمكان غيرالاستيك به عنوان شاخصي مهم در تعيين نقطه عملكرد سيستم هاي خاك و سازه با استفاده از انجام آناليز تاريخچه زماني براي سيستم هاي مختلف تعيين شده و با مقادير نظير موجود در دستورالعملهاي لرزه اي مقايسه شده است. نتايج نشان مي دهد نسبت تغييرمكان غيرالاستيك پيشنهاد شده توسط دستورالعملهاي لرزه اي كاملا غير محافظه كارانه مي باشد و نياز است اين نسبت با توجه به اندركنش خاك و سازه و بلندشدگي فونداسيون اصلاح گردد. همچنين پس از اصلاح اين نسبت براي مدلهاي مورد بررسي، مقايسه نتايج مربوط به شكل پذيري سازه بعنوان بخشي از سيستم خاك و سازه با مقادير نظير بدست آمده از تحليل استاتيكي غير خطي نشان مي دهد كه در حالتي كه فونداسيون اجازه بلندشدگي دارد، عليرغم اصلاح نسبت تغييرمكان غير الاستيك، الگوريتم استاتيكي قادر به پيش بيني شكل پذيري سازه بعنوان بخشي از سيستم خاك و سازه با دقت قابل قبول نمي باشد. لذا در پايان با ارائه نسبت شكل پذيري سازه در حالت استاتيكي به ديناميكي الگوريتم استاتيكي غير خطي اصلاح گرديده است.