شناخت و افزايش مؤلفه‌هاي تعاملات ساكنين در معماري مجتمع‌هاي مسكوني در جهت اهداف توسعه پايدار

برخورد با موضوع سكونت از ديرباز تا كنون يكي از مهم‌ترين وادي‌هايي مي باشد كه معماران و نظريه‌پردازان به آن انديشيده‌اند و جامعه عمل پوشانده‌اند. سكونت در حال حاضر شهرهاي معاصر به صورت امروزي در اوج خود به صورت مجتمع هاي مسكوني مي باشد كه جمعيت فراواني از مخاطبان و علي الخصوص كاربران را در خود جاي داده است. همانگونه كه در گذشته موضوع محله و اتفاقاتي كه در اين محدوده مورد مطالعه و برنامهريزي قرار مي گرفت. در زمان حال بايد به موضوع مجتمع هاي مسكوني در طرح هاي بالادست و پايين دست توجه داشت. افرادي كه در اين مجتمع هاي مسكوني كنوني زندگي مي كنند و با هم در تماس هستند در مواجه شديد با موضوعات انساني چه بصورت فيزيكي و چه معنوي هستند. مشكلات فراواني كه در جامعه معاصر گريبان‌گير جامعه در برخورد با مجتمع هاي مسكوني گرديده است نمايش‌دهنده وضعيت نابساماني است كه بايد در بعد نظر و طراحي به آن انديشيد. در اين مقاتله نگارنده با به ميان كشيدن موضوعات منطبق بر معماري مطلوب گذشته و مسائل به روزي كه مي تواند مشكلات اساسي موجود در وادي معماري و روانشناسي را بهبود ببخشد مي پردازد. بر اين اساس اين نوشتار براساس روش تحليلي-توصيفي انجام يافته است و از ابزار كتابخانه‌اي ميداني همچون مصاحبات و حضور در مكان‌هاي مورد نظر و ديگر موارد ياري رسان به اين نوشتار استفاده شده است. نتايج اساسي كه از اين نوشتار برمي آيد مبني بر اين مي باشد كه با افزايش فضاهاي نيمه عمومي در محيط‌هاي مسكوني، فضاهاي سبز، ارتقا امنيت براي كاربران، ايجاد مكان هاي جمعي براي مراسم خاص، توجه به موضوعات اجتماعي و تمامي سنت هاي پايداري كه مي تواند افراد را به دور هم داشته باشد و توجه به معماري سبز مي توان معماري مجتمع هاي مسكوني را هرچه بيشتر ارتقاء مطلوب دهد.