استفاده از الگوهاي و مولفه هاي اقليمي معماري بوم آورد سنتي و طبيعت گرا در قالب طراحي مجتمع گردشگري در همدان

امروزه جهان با چالشي دوگانه روبه روست؛كاهش منابع انرژي و افزايش گرماي زمين از طرفي ميدانيم كه بزرگترين مصرف كننده انرژي ، ساختمان مي باشد كه به مرحله ساخت و ايجاد شرايط آسايش درفضاي داخل تخصيص مي يابد. با مقايسه ساختمانهاي امروزي و ساختمانهاي بومي در مي يابيم كه در معماري امروزي هدف تامين شرايط آسايش بدون درنظرگيري شرايط زيست محيطي است، اين در حاليست كه در معماري بومي تعيين كننده، تكنيك ساختمان سازي ، رسيدن به حداكثر شرايط آسايش با توجه به محدوديت منابع بوده و ما به سادگي نمي توانيم به شيوه اين معماري بازگرديم ، چرا كه متناسب با فرهنگ و شرايط آب وهوايي زمان خاص خود طراحي شده اند. در كشور ما مناطق اقليمي متفاوت و شرايط آب و هوايي در فصول سال مختلف مي باشد ، معماري سنتي راه حل ها و شيوه هايي منطقي جهت فراهم نمودن شرايط آسايش انسان را ابداع نموده است. يكي از سمبل هاي معماري پايدار، معماري سنتي ايراني است كه به موضوع هاي اكولوژيكي و كارايي انرژي، هم به لحاظ پايين بودن قيمت اوليه و هم به لحاظ پايين بودن قيمت جاري و كاركردي بنا، پاسخگو بوده است. در بررسي بناهاي سنتي و بومي ، استفاده از انرژي هاي تجديد پذير همچون جريان هوا ، نور ، حرارت آفتاب و در ساخت و سازها مد نظر سازندگان بوده است ، همچنين سعي شده است تا ساخت بنا كم ترين تأثير منفي را بر محيط زيست داشته باشد. مهم ترين نكته در معماري جديد استفاده بيش از حد از انرژي هاي غير قابل تجديد (فسيلي) است كه علت اصلي آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها و طراحي اشتباه بنا با استفاده از وسائل گرم كننده و خنك كننده با توجه به شرايط اقليمي است. در اين پايان نامه سعي گرديد با روش تحقيق توصيفي-تحليلي ويژگي هاي معماري سنتي ايران در شهر همدان و اقليم سرد بررسي شود تا بدين طريق به ارتباط معماري گذشتگان و ايده گيري از الگوهاي معماري بومي اين منطقه در جهت استفاده بهينه از انرژي و پايداري و استفاده صحيح نتايج به دست آمده از اين الگوهاي معماري كه به طراحي يك مجتمع گردشگري با تاكيد از الگوهاي معماري بومي روستايي در اين منطقه نام برده بيانجامد.