بررسي ابعاد معماري پايدار با تاكيد بر حقوق بين المللي محيط زيست

تحولات علمي هر روز افق‌هاي جديدي به روي جامعه جهاني مي‌گشايند. سرعت پيشرفت‌هاي صنعتي و آينده اين پيشرفت‌ها همگان را متحير ساخته است؛ اما در پس اين حيرت، نگراني عميقي جلب توجه مي‌كند و آن، دوام و قوام اين پيشرفت‌ها و به تعبير بهتر توسعه پايدار است كه در سالهاي اخير در اسناد بين المللي در قالب عبارت پايداري توسعه تجلي يافته است. توسعه پايدار به تعبير برونتلند، توسعه‌اي است كه نيازهاي نسل حاضر را بدون خدشه به توانايي نسل‌هاي آينده در تأمين نيازهاي خود بر آورده مي‌كند. محورهاي اصلي و عمده توسعه پايدار، توسعه اقتصادي توأم با تأمل در استانداردهاي زيست محيطي و رعايت آن‌ها با در نظر گرفتن حق نسل‌هاي آينده به برخورداري از مواهب طبيعي براي تأمين نيازهايشان در آينده است. همچنين با كاربرد اصول معماري پايدار و هماهنگ‌هاي سازي معماري با محيط زيست مي‌توانيم علاوه بر ايجاد يك فضاي راحت و با آسايش براي زندگي، از آلودگي محيط زيست نيز جلوگيري نماييم. كه اين كار موجب صرفه جويي در مصرف انرژي مي‌شود.