بررسي تحولات شهرنشيني با تأكيد بر توسعه پايدار منطقه‌اي (مطالعه موردي، استان البرز)

توسعه پايدار شهري در دهه‌هاي اخير به الگو‌ واره نوين و مسلطي در برنامه‌ريزي شهري تبديل شده و هرگونه برنامه‌ريزي در شهر چنانچه با رويكرد توسعه پايدار طراحي و تدوين نگردد، عملاً در دسترسي به اهداف مورد نظر با موفقيت كمتري مواجه خواهد بود. در چند دهه گذشته شهرها با سرعت هر چه بيشتر گسترش يافته‌اند و خود را به عنوان يك واقعيت غير قابل انكار مطرح نموده‌اند. روند رو به رشد شهرنشيني، مهاجرت‌هاي روستا- شهري و تحولات اقتصادي- اجتماعي باعث به‌وجود آمدن الگوي نامتوازن شبكه شهري شده است. اين امر خود موجب پديده نخست شهري و عدم تعادل فضايي شهرها شده است. با توجه به اهميت و جايگاه تحولات شهرنشيني و توسعه پايدار منطقه‌اي، اين مقاله سعي دارد به بررسي نظام توزيع جمعيت در كانون‌هاي شهري و شهرنشيني در استان البرز، طي دوره زماني 95-1365 بپردازد. تحقيق حاضر به لحاظ ماهيت توصيفي- تحليلي است. نتايج مطالعه نشان مي‌دهد، استان البرز طي 30 دهه گذشته همواره در زمينه تعداد نقاط شهري با افزايش روبرو بوده، چنانچه تعداد شهرهاي استان از 4 شهر در سال 1365 به 17 شهر در سال 1395 رسيده است. در تمام اين دوران نرخ رشد جمعيت شهر بيشتر از نرخ رشد جمعيت روستايي بوده است.