رويكردي سازنده بر كاربردهاي ترجمه در يادگيري زبانهاي خارجي

مدت زمان طولاني است كه ترجمه در بين ديگر فعاليتهاي آموزشي در حاشيهي دامنهي ياد گيري زبانهاي مدرن قرار گرفته است و به مانند سرنوشت ديگر روشهاي سنتيتر همچون استفاده از متون ادبي، املا و خواندن متون با صداي بلند به حداقل خود رسيده و يا به عبارتي در انزا قرار گرفته است. اين گونه روشهاي سنتي جايگاهشان را به روش هاي مشتق شده از تئوري هاي جديد آموزشي واگذار كردهاند. با نگاهي ويژه بر نقصهاي جدي گذشته موجود در كانون ترجمه و كاربرد روشهاي قديمي و همچنين آسيبهاي گسترش يافتهي اخير در مورد گرايش استفاده يك سويه از روشهاي نوين كاملاً به دور از روشهاي قديمي در كلاسهاي زبان، چه در كلاسهاي تخصصي ترجمه و چه در كلاسهاي آموزش زبان، اين مقاله بر آن است تا بررسي كند كه اولاً آيا آموزش زبان به جهت رسيدن به نتيجهاي مطلوب از طريق ترجمه امكان پذير است و اينكه آيا روشهاي نوين و روشهاي سنتي براي كسب هدفي مشترك ميتوانند همزيستي داشته و كامل كنندهي يكديگر باشند.