نقد تطبيقي ديدگاه فمينيستي بانو در آينه: يك تصوير اثر ويريجينيا وولف و جمعه خاكستري اثر منيرو رواني پور

ديدگاه فمينيسم ريشه در انديشه هاي نوگرايانه غرب پس از انقلاب صنعتي و دو جنگ جهاني دارد.اواخر قرن نوزده ميلادي و در قرن بيستم،اين تحولات در آثار ادبي انعكاس گسترده اي پيدا كرد. جنبش زنان در غرب نيز برآمده از اين آثار است كه سعي در ارايه ي انديشه هاي نوين زنانه و براي ارتقا و تغيير وضعيت زنان فعاليت ميكند. نظريه پردازان فمينيستي در قالب نقد ادبي، داستان بلند،داستان كوتاه و ديگر اشكال هنري به بيان انديشه هاي خود پرداختند. ويريجينيا وولف متاثر از اين تحولات در اثري چون بانو در آينه: يك تصوير برخي انديشه هاي فمينيستي را مورد بحث قرار مي دهد. منيرو رواني پور، از زنان نويسنده ي ايراني نيز تاثير گرفته ازاين جنبش اصالتا غربي بخشي از ديدگاه هاي فمينيستي را در داستان كوتاه جمعه ي خاكستري به چالش مي كشد. اين مقاله سعي دارد با اعمال ادبيات تطبيقي دو داستان بانو در آينه:يك تصوير و جمعه ي خاكستري ،ديدگاهاي فمينيستي ليبرالي، راديكالي و اگزيستانسياليستي را مورد بررسي قرار دهد. ويريجينيا وولف در اين اثربر نظريه ي فمينيست اگزيستانسياليستي خود مبني بر اينكه زن خود محور تغييرات شرايط خود است تاكيد ميكند. منيرو رواني پور نيز در اين اثر ديدگاه اگزيستنسياليستي خود را با رويكردي روايتگونه بيان ميكند كه نميتوان آن را راديكالي ناميد.