چالشهاي برنامه درسي آموزش زبان خارجي در نظام تعليم و تربيت ايران: با تاكيد بر نظام آموزش عالي

فعاليت هاي مربوط به آموزش زبان خارجي غالبا از منظري با افق ديد محدود نگريسته مي شود. صحت اين گفته را مي توان در جذبه روش هاي آموزش مشاهده كرد كه خود سازنده و بوجود آورنده تاريخچه آموزش زبان خارجي تا كنون بوده است. روش ها اغلب به عنوان مهم ترين عامل در تعيين موفقيت يك برنامه آموزش زبان مورد نظر هستند و همچنين پيشرفت در آموزش زبان بعضي اوقات در وابستگي به اتخاذ و انتخاب جديدترين روش ديده مي شود. ديدگاهي كه معمولا در نگاه روشي به آموزش زبان از قلم مي افتد اين است كه روش ها چگونه با عوامل ديگر در فرايند ياددهي و يادگيري در تعامل هستند؟ فراگير و مدرس چه افرادي هستند؟ چه انتظاراتي اين افراد از برنامه آموزش زبان دارند؟ چه سبك هاي ياددهي و يادگيري براي آن برنامه ارائه مي دهند؟ زبان براي چه اهدافي مورد نياز است؟ برنامه داراي چه اهدافي است و اين اهداف به چه نحوي بيان شده اند؟در چه شرايطي آموزش قرار است اتفاق بيافتد؟ و چه ساختارهاي سازماني براي حمايت و نظارت بر تدريس خوب در محل وجود دارد؟چه منابعي استفاده خواهند شد و نقش اين منابع چيست؟نقش كتب درسي و ديگر مواد آموزشي چيست؟ چه موازيني براي تعيين و تشخيص موفقيت برنامه استفاده خواهند شد؟بنابراين انتخاب روش آموزش زبان بدون شناسايي بافت اجراي آن برنامه آموزش زبان و تعاملات بين عناصر مختلف درگير در برنامه درسي نمي تواند به درستي صورت گيرد.