جايگاه و مشكلات صرف و نحو در آموزش زبان عربي در ايران

زبان عربي با ظهور اسلام به عنوان زبان ديني در جغرافياي كشورهاي اسلامي قدم نهاد و از سوي مسلمانان با توجه به جنبههاي ديني آن پر و بال گرفت. ميتوان گفت زبان عربي بيشترين رشد و شكوفايي خود را مديون ايرانيان است. هر زباني داراي صرف و نحو و قواعد مخصوص به خود است كه چارچوب آن زبان را تشكيل مي دهد و زبان عربي نيز از اين امر مستثني نيست با اين تفاوت كه ميزان دخالت صرف و نحو در آموزش اين زبان، بويژه در ميان غير متكلمين به زبان عربي بيش از ساير زبانهاست و در ذهن متعلمين زبان عربي بويژه ايرانيان، آموزش اين زبان با صرف و نحو آن قرين گشته است تا جايي كه بر عكس كشورهاي عرب زبان، در ايران بدون صرف و نحو، آموزش زبان عربي معني و مفهوم پيدا نميكند. با توجه به اين كه علوم ديني، فرهنگ و ادبيات فارسي با زبان عربي گره خورده است لذا آگاهي از تاثير صرف و نحو بر آموزش زبان عربي امري ضروري به نظر مي رسد. مقاله حاضر بر آن است با روش توصيفي و تحليلي به بررسي جايگاه صرف و نحو در آموزش زبان عربي و مشكلاتي كه قواعد پيچيدۀ آن، زبان آموزان را درگير ميكند بپردازد