بهار آزادي در شعر فرخي يزدي

بهار در ادب فارسي از دو جنبه قابل بررسي است : نخست از جنبه تصوير سازيهاي شاعرانه كه معمولاً در شعر سبك خراساني به چشم مي خورد و پيشگامان شعر پارسي در اين زمينه شاهكارهايي به علاقمندان تقديم كرده اند. اما رويكرد دوم كه در قرون بعد با ورود تصوف و عرفان به شعر فارسي آغاز مي شود، رويكردي انفسي است. يعني در اين گونه آثار ، مفهوم بهار همراه است با تحول دروني و انفسي انسان و شاعران آن را دستاويزي براي تحول دروني قرار داده اند. اشعار نوروزي و بهاري ادب فارسي مانند ديگر موضوعات ، معمولاً لبريز از اشارات و تلميحات قرآني است. در احاديث به قرآن كريم لقب بهار دلها داده شده است. همچنين به پيامبر اكرم )ص( بهار جهان . هر چند يزد به خاطر اوضاع نامساعد طبيعي از نواحي كم شاعر ايران شمرده شده است ، لكن اگر به كتابهاي تاريخي و تذكره هاي شاعران مراجعه كنيم ، در مي يابيم كه سرزمين كويري يزد با وجود قهر طبيعت ، برخوردار از گلهاي معطري است كه مشام جان صاحبدلان از بوي دلاويز آن معطر مي شود . يكي از اين گلهاي معطر، شاعر شيرين سخن، فرخي يزدي است كه اين مقاله به بررسي بهار در شعر او مي پردازد. مقاله برگرفته از يك طرح پژوهشي است و به روش تحليلي توصيفي و با استفاده از منابع كتابخانه اي نوشته شده است.