اندر خم سره گرايي در زبان پارسي

سره در فرهنگ واژگان به آرِش(معني)خوب،نيكو،برگزيده،پسنديده،ناب،نغز و بي آك آمده است ولي سره گرايي به اين آرِش است كه زبان از واژگان بيگانه كه به ساختارآوايي و واژگاني زبان آسيب رسانده اند تهي،يادست كم شمار آن ها اندك گردد.آغاز سره گرايي در زبان پارسي به گذشته هاي دور باز ميگردد ولي سره گرايي به شيوه ي امروزي از آغازين سال هاي سده ي سيزدهم ،وبه شكل دانشگاهي و روشمندانه پس از بنيان گذاري فرهنگستان زبان آغاز گشت.ازشايان ترين فرنايش هاي (مهم تربن دليل هاي) سره گرايي در اين بازه كنوني مي توان شور ميهن پرستي دانشمندان بازگشته از فرنگ،باستان گرايي و باليدن به شكوه ايران باستان و بيزاري از زبان تازي را نام برد. از ساليان دراز همسايگي و هم آييني زبان هاي پارسي،تازي وتركي دادوستد واژگاني و وام واژه گيري ميان آن هاروا بود. و در سده هاي امروزي پيشرفت فناوري و ساخت ابزارها وكالاها،وام واژه هاي اروپايي را به ديگر زبان ها سرازير كرده است. ناهمسويان سره گرايي نيز براي خود فرنايش هايي همانند لاغر شدن زبان و از دست رفتن برخي از واژگاني كه در نوشته هاي كهن آمده ميشمرند.تنها آماج(هدف)كه در اين كار درپيش گرفتم يك بررسي دانشي(علمي) از سره گرايي،تاريخ سره گرايي،گفتن توانمندي هاي زبان پارسي در واژه سازي وهمچنين نهاده ها(اصول)درست واژه سازي بوده است.اين پژوهش به شيوه ي كتابخانه اي انجام گرفته اميدوارم كه اين پژوهش هرچند اندك ولي پاسخ گوي نياز كساني كه دوستدار زبان وادب پارسي اند باشد.