بررسي ابهام در شعر شاملو و اخوان ثالث

ابهام در ديدگاه شاعران و بلاغيان گذشته، غالباً امري تاريك و مضر در شاعري بوده است. امّا در نقد جديد، به عنوان يكي از فنون تصويري، وسعت بسياري يافته و جنبه‌هاي هنري جالب توجّهي به خود گرفته است؛ ابهامي كه به واسطة آفرينش از پيش نينديشيدة اثر ادبي به وجود آيد و كلام را چنان فرا بگيرد كه تعبير و تفسير آن، بنابر معاني مختلف واژگان به عهدة خود خواننده گذارده شود، مي‌تواند از ويژگي‌هاي ناب يك شاهكار ادبي به شمار برود. گاه اين تصوير مبهم، خارج از ارادة تخييلي شاعر شكل مي‌بندد و گاهي نيز از هنر و رندي خود شاعر در ايجاد و القاي مفاهيمي متعدد و گاه متضاد با هم سرچشمه مي‌گيرد. شاعران برجستة امروز، بخش مهمي از هنر خود را مرهون ابهام¬انديشي هنرمندانه‌اي هستند كه به واسطة آن، كلام ايشان سحر و توان چندگانه‌اي را به خود مي‌گيرد. سخني مبهم اما آشنا كه از سويي هنر بيان شاعر خود را به رخ مي‌كشد و از سوي ديگر غرقه شدن وي را در تصاوير و انديشه‌هاي ناخودآگاه نشان مي‌دهد. احمد شاملو و مهدي اخوان ثالث، دو تن از شاعران چيره‌دستي هستند كه هنر ابهام را در شعر خود پرورانده و گاه براي چند لايه كردن و ماندگار ساختن كلام خود از آن بهره‌ها برده‌اند كه در اين مجال به توضيح و بررسي نمونه‌هايي پرداخته مي‌شود. اين پژوهش به روش توصيفي- تحليلي انجام گرفته و براي گردآوري اطلاعات از روش كتابخانه¬اي بهره برده شده است.