سيماي سيمرغ از منظر اسطوره، حماسه و عرفان

افسانه در ادبيّات ملي هر كشور جايگاه ويژه اي دارد و كوششي است كه براي توجيه پديده اي به عمل مي آيد . بديهي است اين كوشش به تمايلات روايان قومي كه مراحل ابتدايي تمدن و فرهنگ را طي مي كند ، بستگي دارد. در ادبيات داستاني كهن ما شخصيّت ها و گاه موجوداتي به عنوان اسطوره مطرح مي شوند كه در ميان آن ها سيمرغ– در بخشي از اوستا و متون پهلوي ، به ويژه در شاهنامه و متون عرفاني – از آن جمله است . سيمرغ و داستان او گاه به صورت رمز و نماد و گاه واقعيتي اسطوره اي نمايان مي شود. در اين مقاله به بررسي سيمرغ و نام هاي آن در اوستا و متون پهلوي ، شاهنامه و عرفان و ويژگي هاي هر كدام و نيز مكان هاي حضور هر يك و علت حضور آن ها ،رمز و رازهاي وجود آن ها و وجوه مشترك و تمايز آنها و دوگانگي گوهري سيمرغ پرداخته شده است.