شخصيت پردازي دراماتيك داستان حسنك وزير در تاريخ بيهقي

تاريخ بيهقي اثر ماندگار ابوالفضل بيهقي متعلق به قرن پنجم هجري است. قسمت هاي باقي مانده از تاريخ بيهقي مربوط بسرگذشت سلطان مسعود غزنوي است و به همين سبب معروف به تاريخ مسعودي مي باشد. اين تاريخ را مي توان از بسياري جهات مورد بررسي قرار داد. اما در اين پژوهش كوشش ما بررسي شخصيت پردازي دراماتيك در داستان حسنك وزير است. براي رسيدن به اين مقصود طبق ويژگي درام يك شخص به عنوان شخص هميشه حاضر و كليدي به عنوان شخصيت اصلي و چند شخصيت فرعي در كنار آن بنابر داستان حسنك وزير پرداخته شد كه شخصيت اول را سلطان مسعود قرار داده و ابعاد شخصيتي وي از نماهاي مختلف جسمي،اجتماعي و رواني به صورت مفصل پرداخته شد. شخصيت هاي فرعي مورد بررسي حسنك وزير، بوسهل زوزني، بونصر مشكان، خواجه احمد حسن ميمندي مي باشند. اين پژوهش نتيجه مي گيرد كه عليرغم اينكه ساختارهاي داستان نويسي بيشتر قابل تطبيق با ادب معاصر مي باشد در مورد تاريخ بيهقي چنين نيست. اين اثر داستان پردازي زيبايي دارد و يكي از كليدي ترين عنصر مشترك بين درام و داستان يعني شخصيت به خوبي در آن پرورده شده كه موجب بالا رفتن ظرفيت درام اثر گرديده است.

Tarikh-e Bayhaqi is lasting masterpiece of Abu l-Fadl Bayhaqi belonging to the fifth century of Solar Hijri Calendar. The remained sections of it are related to Mas ud I of Ghazni narration, therefore it is known as Tarikh-e Mas udi. This history can be investigated from different aspects, but at this research our endeavor is simplifying the regeneration direction of this masterpiece in cinema and investigating dramatic characterizations in Hasanak the Vizier. For realizing this goal, regarding to drama feature one character is considered as main character and some subsidiary characters accompanying that are characterized on the basis of Bayhaqi characterizations at this story. The first character is Mas’ud I of Ghazni and his personality dimensions is investigated from different aspects including physical, social and psychological aspects completely. Hasank the Vizier examined subsidiary characteristics are Zawzani, Abu Nasr Mushkan, Ahmad Maymandi and mother of Hasank the Vizier. This research concludes that story writing structures are more adaptable than contemporary literature, it is not for Tarikh-e Bayhaqi in the same way and this masterpiece has a nice story (Narration). The most common element between drama and story means the character is characterized very well, which cause increase the dramatic capacity of masterpiece.