شگرد فردوسي درتوصيف صحنه و فضاي رزم در شاهنامه

شاهنامه¬ي فردوسي، قابليت¬هاي فراواني براي عرضه در قالب نمايش و فيلم دارد و اين امر مرهون دقّت سراينده¬ي آن در توصيف صحنه و فضاي داستان¬هاست. روش¬هايي كه فردوسي در خلق صحنه و فضا از آن¬ها بهره گرفته با شيوه¬هاي صحنه¬پردازي نمايش¬نامه¬هاي امروزي شامل روش¬هاي فراخ¬منظر، نمايشي و تلخيص قابل تطبيق است. فضا تابعي از صحنه است و رخ¬دادهاي صحنه، جوي از شادي، غم، اضطراب، هيجان، تنش، ترس و ...را پديد مي-آورد كه فردوسي با مهارت در شعر خود اين فضاها را براي خواننده تداعي مي¬كند. فردوسي به ياري توصيف زمان، مكان، حالات و اعمال شخصيّت¬ها و استفاده از عناصر بلاغي، صفات و قيدها در آفرينش صحنه¬ها و فضاهاي داستان به صورت زنده و مؤثّر توفيق يافته است. در اين پژوهش توصيف صحنه و فضاي برخي رزم¬هاي شاهنامه بررسي و تحليل مي¬شود. نبردهاي شاهنامه به انواعي چون: نبرد تن به تن، شبيخون، حمله¬ي گروهي سپاهيان به يكديگر و جنگ با موجودات اهريمني و خيالي تقسيم مي¬گردد كه هر كدام روش توصيف ويژه¬ي خود را مي¬طلبد.